ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ 2013

Όταν το μουλάρι πάτησε  την άσφαλτο.

Το Σπάρταθλο είναι ο πιο ιστορικός , μεγαλύτερος ,δυσκολότερος και πιο διάσημος αγώνας υπεραπόστασης στην Ελλάδα.

Μετά από αρκετούς αγώνες Ultra σε βουνό κυρίως είχα αποφασίσει να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να «μετρήσω με το μπόι μου τη γη» κάνοντας το ταξίδι από την Ακρόπολη ως την Σπάρτη στο άγαλμα του Λεωνίδα.

Έτσι η φετινή χρονιά είχε κύριο στόχο αυτόν τον αγώνα αν και μην μπορώντας να αποχωριστώ το βουνό έκανα ένα πέρασμα από το ΟΜΤ. Η προετοιμασία μετά το ΟΜΤ ήταν ουσιαστικά δύο μήνες και επικεντρώθηκε σε 5-6 long run  50+ ΚΜ το καθένα με το μεγαλύτερο 70ΚΜ. Παρόλο όμως που έτρεχα άσφαλτο τώρα, το μυαλό μου στο βουνό ήταν καθώς ¨έβλεπα¨ λαγκάδια, ρεματιές, δάση και κορυφές με την φαντασία μου. Ήμουν πολύ προβληματισμένος γιατί δεν είχα μπει στην ψυχολογία του αγώνα και το μυαλό και η ψυχολογία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους αγώνες. Πλησιάζοντας την ημέρα του αγώνα η ανησυχία γινόταν εντονότερη και δεν είχα κοιμηθεί κάνα δυο βράδια από τις σκέψεις. Είχα κάνει ένα εύκολο πλάνο τροφοδοσίας το οποίο θα ακολουθούσαμε με τον αδελφό μου Ηλία, το οποίο αποδείχτηκε μάλλον λάθος τελικά. Ο Ηλίας ήταν και αυτός πρωτάρης σε τέτοια γεγονότα άλλα θα μαθαίναμε τελικά μαζί… Ανέβηκα Αθήνα δύο μέρες νωρίτερα και τέλειωσα με τα νούμερα και τα χαρτιά νωρίς αφού ήθελα να μην αγχώνομαι την τελευταία ώρα. Συνειδητά δεν πήγα στην ενημέρωση για να είμαι χαλαρός και να αδειάσω το μυαλό από σκέψεις αρνητικές. Βγήκαμε για φαγητό με τον Πετρόπουλο και χαλαρώσαμε λίγο αν και πιστεύω ότι ο Νίκος διέκρινε την αγωνία μου . Το τελευταίο βράδυ ευτυχώς ο ύπνος ήρθε από νωρίς και επιτέλους κοιμήθηκα 9 ώρες σερί. Τα πράγματα έτοιμα από πριν ντύσιμο, εγερτήριο στον Ηλία και φεύγουμε για Ακρόπολη. Εκεί βρίσκουμε πρώτον τον Αθανασόπουλο με την Ελπίδα, το Μπενέζη ,τον Μασούρα με την καλή του Μαρία και τον Σταύρο που θα ήταν το support του, τον αγουροξυπνημένο Πετρόπουλο και τα παιδιά του ADVENDURE ( Τρουπής, Τσογκαράκης και Μποκούρος ). Η κουβέντα ανάβει και βγάζουμε αναμνηστικές φωτογραφίες  με όλους. Όλα τα παιδιά μας εμψυχώνουν και μας εύχονται τα καλύτερα.

Τα γέλια όμως τελείωσαν και μας φωνάζουν στην εκκίνηση για να ξεκινήσουμε. Παίρνω θέση χαιρετώ τον Στέργιο Αναστασιάδη και αλλάζουμε ευχές. Λέω μέσα μου ότι θα το πάω όπως στο βουνό και ότι βγει. Δηλαδή συνεχής όσο γίνεται αδιάκοπη κίνηση με όποιον τρόπο μπορώ και ακούω το σώμα τα μηνύματα που στέλνει.

 Η εκκίνηση δίνεται και όλα τελειώνουν – αρχίζουν... Με τον Χρήστο ξεκινάμε μαζί, ο αδελφός μου  φωνάζει ότι θα τα πούμε στην διαδρομή, φωτογραφίες, φωνές  και  λόγια συμπαράστασης…  Τρέχω ελεύθερα θέλω να οσμιστώ τον αγώνα να μπω στο πνεύμα και σιγά σιγά να συγκεντρωθώ. Αργά αλλά σταθερά ανεβαίνω θέσεις και έχω βρει το ρυθμό μου , μετά τον πρώτο, δεύτερο σταθμό είμαι στο πνεύμα του αγώνα , περνώ το Δαφνί εκεί περιμένει ο Μπενέζης που έχει πάει με το ποδήλατο και μου λέει σε βλέπω ότι είσαι «μέσα». Πράγματι πριν φτάσω το 40 ΚΜ είχα μέσα μου εδραιώσει την πίστη ότι αυτό παλιομούλαρο θα το τελειώσεις ότι και να γίνει! 

Με μεγάλη προσοχή στην λήψη υγρών κυρίως και ηλεκτρολυτών συνεχίζω σταθερά τρώγοντας κυρίως μπανάνες και λίγα πατατάκια. Ο αδελφός μου Ηλίας με φτάνει μετά το 44 ΚΜ είναι με την Άντζελα Τερζή στην αρχή και αργότερα έφτασε και η Βίκυ Καρπούζα. Έχει ξαφνιαστεί που με βλέπει σχετικά μπροστά και με παρακαλάει σχεδόν να κόψω ρυθμό. Νευριάζω λίγο και τον στέλνω στον σταθμό και τον διατάζω σχεδόν να μην με ενοχλεί θα το πάω  όπως μου βγει! Μετά από αρκετά ΚΜ με παρακολουθεί και καταλαβαίνει ότι το ξεροκέφαλο μουλάρι και αν χτυπάς το σαμάρι σου χαλάς και δεν με πιέζει να κόψω ρυθμό αλλά να φάω λίγο περισσότερο γιατί περνώ από τους σταθμούς και εκτός από υγρά τρώω ελάχιστα. Μικρές κράμπες κάνουν την εμφάνισή τους και χαλαρώνω το σώμα μου και ελέγχω την κατάσταση για να μην οξυνθεί το πρόβλημα.  Η ζέστη δεν σε αφήνει να φας πολύ μιας και ο οργανισμός δεν αφομοιώνει την τροφή όπως στο πιο κρύο καιρό (στο βουνό έτρωγα τη διπλάσια τροφή άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα).

 Φτάνω στην Κόρινθο στον κεντρικό σταθμό εφοδιάζομαι και τρώω ψωμί μπανάνα και κόκα κόλα. Φεύγω σχετικά γρήγορα και συνεχίζω σε σχετικά καλό ρυθμό με το τοπίο να αλλάζει σταδιακά προς το καλύτερο και περνάμε μέσα από οπωρώνες αγροικίες και χώρια οπού μας υποδέχονται με χειροκροτήματα. Φτάνω σε  καλή κατάσταση στην Αρχαία Κόρινθο εφοδιάζομαι ο Ηλίας μου λέει ότι είμαι στους πρώτους Έλληνες η Άντζελα και η Βίκυ με εμψυχώνουν και φεύγοντας  πέφτω πάνω στο team του ADVEDURE , φωνές, φωτογραφίες, γέλια ,χαίρομαι και ευχαριστιέμαι την παρέα τους, τρέξουμε λίγο παράλληλα και μου εύχονται τα καλύτερα!

Η συνέχεια περνώ από Ζευγολατιό, Χαλκείο και φτάνω Αρχαία Νεμέα σε καλό ρυθμό αλλά η κούραση και κάποιοι πόνοι στο εμπρός μέρος των πατουσών κάνουν την εμφάνιση τους. Ήταν λάθος η μη αλλαγή παπουτσιών γιατί όταν τελικά αποφάσισα να τα αλλάξω ήταν αργά (τα άλλαξα 80ΚΜ μετά, ανακουφιστικά κάπως άλλα ήταν πλέον αργά…). Αρχίζουν οι χωματόδρομοι και οι ανηφόρες και αρκετά κουρασμένος φτάνω στο Μαλαδρένι. Λύρκεια, Καπαρέλι  οι ανηφόρες έντονες τώρα περπατώ αρκετά και πιο πάνω συνεχίζω για βάση βουνού σε έντονα ανηφορικές τραβέρσες, περπατώ και πονώ αρκετά. Ένα σταθμό πριν τη βάση βουνού συναντώ το Γιώργο Βλάχο και πάμε μαζί μέχρι τη βάση Βουνού συζητώντας και αστειευόμενοι. Ο Γιώργος έχει πολύ καλό χιούμορ και καλαμπουρίζει παρόλο που είναι ταλαιπωρημένος.

Στον σταθμό εφοδιάζομαι φορώ αντιανεμικό και ξεκινώ ανάβαση σε κακοτράχαλο μονοπάτι το οποίο είναι φανταστικά σηματοδοτημένο!!! Δεν έχω δει πιο εντυπωσιακή σηματοδότηση μονοπατιού (συγχαρητήρια στον ΕΟΣ Σπαρτής που είχε κάνει την σηματοδότηση). Φτάνω σχετικά γρήγορα κορφή , χαιρετώ γνωστούς  ορειβάτες του ΕΟΣ Σπαρτής και κατεβαίνω πολύ κατηφορικό χαλικόδρομο  που το παραμικρό γλίστρημα μπορούσε να ήταν μοιραίο. Μπαίνω  στο χωριό Σαγκάς  και φεύγω προς Νεστάνη τρέχω αρκετά καλά αν και λίγο συγκρατημένα χαλαρώνω και απολαμβάνω τη νύχτα. Περπατώ την ανηφόρα για Νεστάνη και φτάνω στον κεντρικό σταθμό. Με υποδέχεται ο Ηλίας εφοδιάζομαι και κάνω να φύγω  άλλα ο υπεύθυνος του σταθμού μου λέει να φάω και μου δίνει στην αρχή πατάτες αλλά είχαν πολύ λεμόνι και δεν κατεβαίνουν μου δίνει αμέσως μακαρόνια και τα κατεβάζω αμάσητα! Πραγματικά καταλαβαίνω τα λάθη στην διατροφή μου και ότι το πλάνο τροφοδοσίας ήταν λάθος στο είδος διατροφής!

Συνέχεια προς Ζευγολατιό Αρκαδίας και πάω τουαλέτα πρώτη φορά οπού διαπιστώνω ότι έχω διάρροια εξαιτίας ίσως του φαγητού. Άλλο ένα σημαντικό λάθος που στον σταθμό δεν ζητώ από τον αδελφό μου δυο Imodium και πήγα τελικά ως την Σπάρτη με την κοιλιά μου πρησμένη και στάσεις να ξαλαφρώσω! Φτάνω παρέα με άλλους δρομείς Τεγέα τρώω τώρα μονό ψωμί και κόκα κόλα. Το τρέξιμο μας πια είναι αργό και ζορισμένο γιατί τα ποδιά δεν υπακούν και αρνούνται να σηκωθούν από το έδαφος. Αργά μας βρίσκει το ξημέρωμα και φτάνουμε στον δρόμο Τρίπολης –Σπάρτης και περπατάμε μια παρατεταμένη ανηφόρα σχεδόν κουτουλάω και λέω του Ηλία στον επόμενο σταθμό που μπορεί να μου δώσει βοήθεια να πάρω ένα τζελ με διπλή καφεΐνη. Σιγά αλλά σταθερά αρχίζουν κατηφόρες αλλά δεν μπορώ να τρέξω γιατί οι πατούσες πονάνε πολύ , έτσι τρέχω πολύ αργά και πιέζω τον εαυτό μου να τρέξει.

 Ο αδελφός μου φωνάζει καλά τα πας μείναμε λιγότερα από 40ΚΜ ,έχεις κάλο τέμπο οι άλλοι πίσω περπατούν … δίνει αγώνα και αυτός τώρα το ζει πολύ έντονα! Τα ΚΜ βγαίνουν αργά πολύ αργά με πόνο περπατώ την τελευταία ανηφόρα και περνώ το σταθμό αρχίζει πια η τελική κατηφόρα 27 ΚΜ περίπου για Σπάρτη. Κρατώ το κεφάλι σκυφτό και έχω επικεντρώσει να κοιτώ το έδαφος μπροστά από τα πόδια μου, όταν ακούω φωνές και γέλια. Το team του ADVENTURE παρόν! Είναι πολύ χαρούμενοι τρέχουμε παράλληλα με τον  Τρουπή και τον Tσoγκαράκη ενώ ο Μποκούρος έχει «ανάψει» την φωτογραφική μηχανή. Έχουν τελειώσει με τους τερματισμούς των πρώτων και θα καλύψουν τα τελευταία ΚΜ όλων των αθλητών κύριος των Ελλήνων. ( Η ομάδα του ADVENTURE κάλυψε εκατοντάδες χιλιόμετρα για την κάλυψη του αγώνα παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα . Τους αξίζουν συγχαρητήρια!).

 Μέχρι το τέλος θα με περίμεναν στους σταθμούς και μαζί μα τον αδελφό μου και τους εθελοντές θα δημιουργούσαν μια πολύ ζέστη ατμόσφαιρα με χειροκροτήματα και επευφημίες. Εγώ από την πλευρά μου συνέχεια πάλευα και πίεζα τον εαυτό μου να τρέξει το ένα πόδι εμπρός στο άλλο τα ΚΜ πλέον έβγαιναν με παρά πολύ κόπο. Φτάνω στον προτελευταίο σταθμό και όλοι μου φωνάζουν 4 ΚΜ έμειναν πάμε στον τερματισμό να σε περιμένουμε! Κοιτάω το ρολόι και βλέπω 30 ώρες και 17 λεπτά  , υπολογίζω ότι άμα περπατήσω το μισό και τρέξω το υπόλοιπο άνετα σε 30 και  45’τερματίζω… Αλλά τα ΚΜ ήταν 5,3 και συνεχώς έμπαινα και έμπαινα μέσα στη Σπάρτη αλλά το σημείο αναστροφής δεν το έβλεπα. Ρωτώ ένα κορίτσι που στρίβω και μου δείχνει μακριά στο βάθος μια διασταύρωση  βλέπω ότι δεν προλαβαίνω και ότι ίσως δεν θα είμαι κάτω από 31 ώρες και αρχίζω ξαφνικά να τρέχω γρήγορα τώρα τρέχω και τις ανηφόρες στρίβω και μπαίνω στον κεντρικό δρόμο, στο βάθος μακριά ο τερματισμός.

 Τρέχω ακούω  φωνές και χειροκροτήματα η γυναικά , τα παιδιά μου η μητέρα μου η αδελφή μου με τον αδελφό μου και τον ανιψιό μου ,τα παιδιά του ADVENTURE , ο φίλος Παναγιώτης Δούσης, βετεράνος 80 ετών τρέχει με την Ελληνική σημαία σαν παιδί διπλά μου. Πλησιάζω ο Τάκης ο Τσογκαράκης μου φωνάζει συγκινημένος  «δικό σου , δικό σου αγόρι μου …και του αδελφού σου». 

Πιανόμαστε με τον Ηλία χέρι χέρι μιας και μέσα από αυτή την δοκιμασία γίναμε και οι δυο σοφότεροι και πιο ταπεινοί. Με αφήνει μονό, πλησιάζω … φτάνω  «Βασιλιά μου γονατίζω και το αίμα σου φιλώ».

Το Σπάρταθλο αν το χαρακτήριζα με δυο λέξεις θα έλεγα ότι είναι «ένας πολύ σκληρός αγώνας» . Ο πιο δύσκολος που έχω τρέξει , μακράν του δευτέρου. Είναι τα ΚΜ που είναι πολλά , ο ρυθμός που πρέπει να τρέχεις σχετικά γρήγορα συνέχεια, η ζέστη που παίζει καθοριστικό ρόλο στην τροφοδοσία και την απόδοση, οι συνεχείς ανωφέρειες και κατωφέρειες. Το Σπάρταθλο έχει αξιόλογη υψομετρική διαφορά κάτι που κάνει το έργο του δρομέα όσο περνούν τα ΚΜ όλο και πιο δύσκολο. Μην έχοντας υπολογίσει σωστά αυτόν τον παράγοντα αναλώθηκα στα πρώτα long run κατά την προετοιμασία σε επίπεδα τερέν και δεν είχα τελικά αρκετή προσαρμογή σε εναλλαγές ανηφόρας κατηφόρας. Με συνέπεια οι τετρακέφαλοι προς το τέλος στις κατηφόρες να είναι χάλια. Η τροφοδοσία μου όπως είπα ήταν λάθος διότι τα τζελ και οι μπάρες είναι σχεδόν άχρηστα. Θέλει στους σταθμούς που μπορείς να δεχτείς βοήθεια από τον συνοδό σου να έχεις κανονικό φαγητό. Βραστές πατάτες, μακαρόνια ή ρύζι με λίγο φρέσκο ελαιόλαδο για να μπορείς να φας πιο άνετα. Οι έτοιμες τροφές δεν κάνουν και σε συνδυασμό με την ζέστη σου δημιουργούν στομαχικές και κοιλιακές διαταραχές.

Η διοργάνωση είναι ότι πιο επαγγελματικό και οργανωμένο έχω δει σε επίπεδο Ελλάδας. Έχει τεράστιο μέγεθος και πολύ μεγάλο υλικό και ανθρώπινο δυναμικό να διαχειριστεί σε μια τεραστία απόσταση από την Αθηνά στη Σπαρτή. Όλα λειτούργησαν απόλυτα συντονισμένα και ομαλά. Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές την διοργάνωσης πράγματι πολύ σπουδαίο έργο! Για παράδειγμα το πρωί της Κυριακής στο ξενοδοχείο κάθισε στο τραπέζι μας για πρωινό μια κύρια η όποια μας είπε ότι ήταν στην διοργάνωση εθελόντρια  για 31 χρόνια!!! Η ίδια  δεν είχε σχέση με το τρέξιμο αλλά υπηρετούσε το θεσμό πίστα από όποιο πόστο της ανάθεταν τρεις δεκαετίες…  Οι διοργανωτές με γνώση δεκαετιών είναι πιστοί στους κανονισμούς και δεν ενσωματώνουν στον αγώνα ¨νεοτερισμούς ή μοντέρνες¨ ιδέες διαφόρων ¨πολύξερων¨ παρά μόνο αυτά που είναι απολυτός απαραίτητα. Η μόνη επισήμανση είναι ότι πρέπει από την πλευρά της διοργάνωσης να γίνει μια επιστημονική και σύγχρονη μέτρηση της διαδρομής με χρήση GPS ώστε να υπάρχει η θετική και αρνητική υψομετρική και επίσης ένα αξιόπιστο υψομετρικό προφίλ .Το παρόν υψομετρικό διάγραμμα είναι πολύ απλοϊκό ή και λάθος σε αρκετές περιπτώσεις. Για παράδειγμα φαίνεται η Νεστάνη στο τέλος μιας μακριάς κατηφόρας αλλά για να φτάσεις ανεβαίνεις μια αξιόλογη ανηφόρα! Επίσης  δείχνει ότι στο τέλος έχεις συνεχής κατηφόρα αλλά υπάρχουν δυο μεγάλες ανηφόρες οι όποιες δεν φαίνονται στο προφίλ.  

Ο αγώνας   δεν μου άφησε  απωθημένα ώστε να θέλω άμεσα του χρόνου να τον ξανατρέξω. Το Σπάρταθλο για μένα είναι ένας σταθμός σε ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει… Μάλλον είμαι μέσα μου βουνίσιος και μου αρέσει να τρέχω σε μονοπάτια αιώνων και πάνω από φυλλωσιές για νεράιδες. Ίσως στα επόμενα χρόνια ξαναμπώ στον αγώνα αν μου δημιουργηθεί η εσωτερική ανάγκη να τον ξανακάνω , χωρίς να κουβαλώ απωθημένα από την πρώτη φόρα.