Σάββατο 9 Μαΐου 2015

ΔΟΛΙΧΟΣ ULTRA RACE 2015

ΔΟΛΙΧΟΣ ULTRA RACE 2015


Με νωπές ακόμα τις μνήμες και τους πόνους στο σώμα από τον αγώνα των 255 km κάθομαι να γράψω μετά από πάρα πολύ καιρό τις εντυπώσεις μου από κάποιο αγώνα. Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από το Σπάρταθλο του 2013 και τώρα Μάιος του 2015 γράφω για έναν αγώνα που μου άφησε έντονα ανάμικτα συναισθήματα.


Ο Δόλιχος είναι ένας αγώνας 255 km ο οποίος ξεκινά από τους Δελφούς και τερματίζει στην Ολυμπία ενώνοντας δύο από τα σπουδαιότερα κέντρα της αρχαιότητας. Ένας αγώνας μεικτού τερέν
με το πρώτο μέρος να κυριαρχεί η άσφαλτος από Δελφούς ως Ρίο με το βουνό να κυριαρχεί στην συνεχεία ως την Ολυμπία. Το αθλητικό σωματείο Ολύμπιοι είναι ο διοργανωτής του με μπροστάρη
στον σχεδιασμό την οργάνωση και κινητήριο μοχλό τον πολύ καλό φίλο Γιάννη Γερμακόπουλο.

Είχα υποσχεθεί στον Γιάννη πως κάποια στιγμή θα τιμήσω τον αγώνα που με τόσο ζήλο και κόπο πασχίζει να καθιερώσει χρόνο με τον χρόνο στην συνείδηση και κοινή γνώμη του Ultra δρομικού κοινού. Για φέτος οι στόχοι μου ήταν να καταφέρω να τερματίσω τους δύο μεγαλύτερους σε απόσταση αγώνες στην Ελλάδα. Το Δόλιχο και το Σπάρταθλο. Έτσι μετά από δυο μήνες εξερευνητικής προπόνησης γράφτηκα με πολλή σκέψη στον αγώνα. Αυτό γιατί η προϊστορία του αγώνα με έκανε λίγο επιφυλακτικό καθώς στις προηγούμενες τρεις διοργανώσεις είχαν καταφέρει να τερματίσουν λίγο περισσότεροι από δέκα αθλητές! Σπουδαίοι αθλητές με πολλούς τερματισμούς στο Σπάρταθλο άλλα και μεγάλους αγώνες υπεραποστάσεων δεν τα είχαν καταφέρει να τερματίσουν τον αγώνα και οι φήμες που κυκλοφορούσαν τον κατέτασσαν σαν δυσκολότερο και από το Σπάρταθλο. Βέβαια υπήρχαν και απόψεις από τον χώρο ορεινών υπεραποστάσεων ότι ο αγώνας ήταν ένας αγώνας που είχε μισό τερέν άσφαλτο και το άλλο μισό χωματόδρομους και δεν θα πρέπει να συγκαταλέγεται στους αγώνες βουνού αλλά ούτε καν σαν κριτήριο αξιολόγησης για είσοδο σε κάποιον από αυτούς. Οι πληροφορίες που είχα συλλέξει δεν μπορώ να πω ότι με είχαν κατατοπίσει πλήρως και πολλά πράγματα ήταν θολά μες το μυαλό μου. Οι περισσότεροι φίλοι αθλητές που είχα ρωτήσει είχαν εγκαταλείψει τον αγώνα και οι πληροφορίες μου ήταν κυρίως για το πρώτο κομμάτι του αγώνα που είναι κυρίως άσφαλτος και ήταν να μην το υποτιμήσω γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο όπως φαινόταν. Για το κομμάτι Ρίο – Ολυμπία μερικές σκόρπιες κουβέντες και κάποιες φήμες όπως ανάφερα παραπάνω.

Η προετοιμασία δεν έφτασε σε επίπεδα άλλων αγώνων Ultra καθώς ποτέ δεν είχα τρέξει την Άνοιξη αγώνα και επιπλέον δεν μπορούσα να διαλέξω τι είδους προπόνηση να κάνω εξαιτίας του τερέν. Μάλλον έκανα δρομική προπόνηση με αρκετές προπονήσεις σε στάδιο, ασφάλτινες με ανηφόρες long run και μόνο μερικές προπονήσεις σε χώμα αλλά σχεδόν καθόλου βουνίσια . Δύο μόνο long run σε μικτό πεδίο άσφαλτο – χωματόδρομο 50 και 60 ΚΜ αλλά καθόλου μονοπάτι. Τα εβδομαδιαία ΚΜ δεν ξεπέρασαν τα 105-115 πολύ λιγότερα σε σχέση με τα 135-145 ΚΜ για 7 εβδομάδες που είχα κάνει για το Σπάρταθλο .
Ο αγώνας είχε 28 σταθμούς με δύο κεντρικούς (Ρίο και Καλέντζι ) που μόνο σε αυτούς υπήρχε κανονικό φαγητό (μακαρόνια, μπιφτέκι ,κοτόπουλο σούπα και πατάτες) οι υπόλοιποι σταθμοί διάφορες τροφές (φιστίκια , πατατάκια , κράκερ , σταφίδες , κόκα κόλα ,πορτοκαλάδα ισοτονικό και σε μερικούς γιαούρτι, ρυζόγαλο).

Είχα σχεδιάσει να αφήσω δύο drop bags στο Ρίο και στο Καλέντζι. Στο Ρίο να αλλάξω παπούτσια και να βάλω βουνού και να πάρω ζώνη μέσης με δύο μπουκάλια για υγρά. Στο Καλέντζι εξοπλισμό για την δεύτερη νύχτα. Από Καλαμάτα θα ταξιδεύαμε για τον αγώνα δύο αφού θα συμμετείχε και ο φίλος Σπαρταθλητής 6 φορές Κώστας Γεωργόπουλος. Η διοργάνωση είχε ναυλώσει λεωφορείο για την μετακίνηση των αθλητών στους Δελφούς και έτσι μεσημέρι Πρωτομαγιάς φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Νούμερα , ετοιμασία drop bag , ενημέρωση και φαγητό ακολουθούν. Η ώρα πλησιάζει και όλοι έτοιμοι . Πάμε στην εκκίνηση φωτογραφίες και αντίστροφη μέτρηση και ο αγώνας ξεκινά!
Το πρώτο κομμάτι ως την Ιτέα ήταν μια κατεβασιά από μονοπάτι και χωματόδρομο. Έπειτα παραλιακά όλο άσφαλτο ως το Ρίο(εκτός από ένα μικρό τμήμα παραλιακού βοτσαλόδρομου)! Ο αρχικός μου φόβος για αέρα στο παραθαλάσσιο τμήμα βγήκε αληθινός (η Καλαμάτα είναι διπλά στην θάλασσα άρα ξέρω ότι στην παραλία έχει πάντα αέρα). Ο αέρας δυτικός κόντρα κατά πρόσωπο ...ότι πρέπει! Με ρυθμό σταθερό κινήθηκα ως το 50 km με άνεση αλλά μάλλον λόγο αέρα και ίσως τα λιγότερα km στην προετοιμασία μέχρι το 70 τα πράγματα ζόρισαν! Σε ένα σταθμό με φτάνει ο Γιώργος Ζαχαριάδης και του λέω ότι μάλλον το έκαψα το μηχάνημα. Φεύγουμε από τον σταθμό μαζί και πιάνω τον ρυθμό του, πολύ αργά άλλα σταθερά αρχίζω να αισθάνομαι καλύτερα έχουμε πιάσει ένα σταθερά άνετο τέμπο και πλησιάζουμε προς την γέφυρα όταν μια κράμπα μου σουβλίζει την δεξιά γάμπα! Πίνω λίγο μαγνήσιο και συνεχίζω με ενοχλήσεις στην γάμπα και λίγο πίσω έξω από το γονάτο. Το πέρασμα από την γέφυρα εντυπωσιακό χαζεύεις την θάλασσα και την θέα των βουνών μπροστά , αχνοχαράζει και φτάνουμε στον πρώτο κεντρικό σταθμό. Εκεί μας φτάνει ο Βέλγος Johan Bogaert δείχνει πολύ δυνατός με αυτοπεποίθηση. Δέχομαι την βοήθεια φυσιοθεραπευτή και φεύγουμε για το δεύτερο “βουνίσιο” κομμάτι της διαδρομής.

Το τμήμα από Ρίο ως Ολυμπία είναι ορεινό και συναντάς όλα τα είδη τερέν από καλό χωματόδρομο, κατσικόδρομο,τρακτερόδρομο, μονοπάτι , τσιμεντόδρομο, λιβάδια, περνάς ποτάμια το ένα μάλιστα με χρήση σκοινιού (Αλφειός) , αντιπυρικές ζώνες ,διασχίζεις φαράγγι και άσφαλτο στα χώρια και πριν την Ολυμπία στον τερματισμό. Διακρίνεται από συνεχείς αναβάσεις και καταβάσεις έντονες κατά τόπους ως τα τελευταία χιλιόμετρα. Η θετική υψομετρική σύμφωνα με την διοργάνωση είναι 4500+ και η αρνητική 5100- , αλλά με τις μετρήσεις από GPS χειρός του φίλου τερματίσαντα Μαστροπέρρου Παναγιώτη Garmin 910 ΧΤ η θετική βρέθηκε 5513+ και η αρνητική 5993- .
Πιστεύω στο μυαλό του Γιάννη όταν σχεδίαζε την διαδρομή ήταν το Σπάρταθλο και το UTMB μαζί!




Με τον Γιώργο συνεχίσαμε την κοινή πορεία μας με τον Johan να προπορεύεται σε μικρή απόσταση. Σε κάποια κατάβαση ενώ η γάμπα μου είχε σταματήσει να με ενοχλεί άρχισε να με πονά η λαγοκνημιαία και το γόνατο πονούσε κυρίως στις κατηφόρες. Έκτος από τα πολύ τεχνικά κομμάτια ο Γιώργος είχε παρόμοιο ρυθμό και έτσι συνεχίσαμε την παράλληλη πορεία μας. Στο σταθμό Μίραλι στο 154km καθώς εφοδιαζόμαστε ο Βέλγος φτάνει στο σταθμό ενώ υποτίθεται ότι είναι μπροστά μας? Μάλλον είχε χαθεί για λίγο ξεκίνα μαζί μας και από εκεί και πέρα πήγαμε μέχρι το τέλος μαζί και οι τρεις εναλλασσόμενοι ανάλογα με την κατάσταση του καθενός στην κορυφή. Περνάμε τον δεύτερο κεντρικό σταθμό με κανονικό φαγητό στο Καλέντζι 187km εφοδιαζόμαστε για την δεύτερη νύχτα και ξεκινάμε για την τελική “ευθεία”. Η νύχτα φτάνει και μαζί της και η υπνηλία και η εξάντληση ενεργειακών αποθεμάτων έτσι που το κρύο να το νιώθουμε πιο έντονα. Περνάμε μέσα από το ποτάμι μετά διασχίζουμε νύχτα το δάσος της Φολόης και το ερειπωμένο χωρίο στην Πέρσαινα οπού οι εθελοντές έχουν στήσει τον σταθμό μέσα σε ένα ερειπωμένο σπίτι με τζάκι που το έχουν ανάψει ...βάλσαμο για μας που στους προηγούμενους σταθμούς καθόμαστε στο αγιάζι. Σκληρή ανάβαση για Κρυονέρι και κακοτράχαλο μονοπάτι ως τον Κλαδέο και εκεί συναντάμε τον αδελφό μου Ηλία και τον φίλο Δημήτρη που έχουν έρθει να μας υποδεχτούν. Συνεχίζουμε παράλληλα με σταθερό αργό τρέξιμο ,μπαίνουμε Ολυμπία 7:00 το πρωί και την βρίσκουμε άδεια παντελώς !


 Ευτυχώς προπορεύονται με αμάξι ο αδελφός μου με τον Δημήτρη και μας δείχνουν που να κατευθυνθούμε. Τελευταία μέτρα και τερματισμό – ανακούφιση έξω από τον περίβολο του αρχαιολογικού χώρου!Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνοδοιπόρους μου!

Αναμνηστικές φωτογραφίες και συγχαρητήρια από τα 4-5 άτομα που ήταν εκεί και μετά στο ξενοδοχείο για αποκατάσταση και ξεκούραση. Ημέρα πέρασε με τερματισμούς,τερμάτισε επιτυχώς και ο Κώστας με έναν ωραίο τερματισμό με την οικογένεια και τα "οκτώ" παιδιά του. 

Πολύ ωραία η τελετή απονομών στο δημαρχείο της πόλης. Την επομένη ξεναγηθήκαμε στην Αρχαία Ολυμπία ,το αρχαίο στάδιο και το μουσείο. Η ώρα για όλα τα ωραία είχε περάσει και οι αποχαιρετισμοί δύσκολοι και συγκινητικοί μιας και όλοι οι συναθλητές εξαιρετικά παιδιά ωραίοι χαρακτήρες και μοιραστήκαμε πολλά αυτό το σκληρό ,επίπονο και γεμάτο συναισθήματα 48ωρο.

Ο Δόλιχος θα έλεγα ότι είναι ένας υβριδικός αγώνας , μπορούσε κάλλιστα να ήταν δύο αγώνες ξεχωριστοί χωρίς κανένα πρόβλημα. Δελφοί – Ρίο ασφάλτινος και Ρίο – Ολυμπία βουνίσιος. Το πρότζεκτ πολύ ωραίο και φιλόδοξο ίσως υπεράνω των δυνάμεων του οργανωτικού σχήματος ακόμη. Οι διοργανωτές έχουν την όρεξη και την θέληση να τον βελτιώσουν και δέχονται την όποια καλόπιστη κρητική ώστε να βελτιώσουν ότι είναι εφικτό.
Η καλύψεις των αθλητών (ξενοδοχεία , μεταφορές , έπαθλα) ήταν  υψηλού επιπέδου.

Προσωπικά πιστεύω ότι οι σταθμοί στο βουνίσιο κομμάτι θέλουν ενίσχυση υλική και έμψυχη. Το προσωπικό τους πρέπει να εκπαιδευτεί κατάλληλα. Οι σταθμοί που προσφέρουν κανονικό φαγητό περισσότεροι. Ο τερματισμός να αναβαθμιστεί γιατί προσωπικά αν δεν ήταν οι συναθλητές και δυο φιλικά πρόσωπα θα τερμάτιζα σχεδόν μόνος στον πιο άδοξο τερματισμό μου και όχι στον μεγαλύτερο αγώνα στην Ελλάδα.

Επειδή όμως η Ιθάκη πάντα θα την βρίσκουμε φτωχική και το ταξίδι οι εικόνες και οι μνήμες είναι αυτές που μένουν θέλω να πω πως ο αγώνας περνά από πανέμορφα μέρη σε υπέροχα τοπία και από μνημεία της φύσης (Φολόη) και χαράζεται βαθιά μέσα σου.

Δεν έχει έλεος “ φράση που οφείλει την πατρότητά της στην πρώτη γυναίκα τερματίσαντα Αμαλία Ματθαίου και έγινε αμέσως μότο του αγώνα για όλους μας , τα λέει όλα!


Ένα ακόμη διαμαντάκι στο κουτί της μνήμης ένα ακόμη δάκρυ στην άκρη του ματιού!  
   

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ 2013

Όταν το μουλάρι πάτησε  την άσφαλτο.

Το Σπάρταθλο είναι ο πιο ιστορικός , μεγαλύτερος ,δυσκολότερος και πιο διάσημος αγώνας υπεραπόστασης στην Ελλάδα.
Μετά από αρκετούς αγώνες Ultra σε βουνό κυρίως είχα αποφασίσει να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να «μετρήσω με το μπόι μου τη γη» κάνοντας το ταξίδι από την Ακρόπολη ως την Σπάρτη στο άγαλμα του Λεωνίδα.

Έτσι η φετινή χρονιά είχε κύριο στόχο αυτόν τον αγώνα αν και μην μπορώντας να αποχωριστώ το βουνό έκανα ένα πέρασμα από το ΟΜΤ. Η προετοιμασία μετά το ΟΜΤ ήταν ουσιαστικά δύο μήνες και επικεντρώθηκε σε 5-6 long run  50+ ΚΜ το καθένα με το μεγαλύτερο 70ΚΜ. Παρόλο όμως που έτρεχα άσφαλτο τώρα, το μυαλό μου στο βουνό ήταν καθώς ¨έβλεπα¨ λαγκάδια, ρεματιές, δάση και κορυφές με την φαντασία μου. Ήμουν πολύ προβληματισμένος γιατί δεν είχα μπει στην ψυχολογία του αγώνα και το μυαλό και η ψυχολογία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους αγώνες. Πλησιάζοντας την ημέρα του αγώνα η ανησυχία γινόταν εντονότερη και δεν είχα κοιμηθεί κάνα δυο βράδια από τις σκέψεις. Είχα κάνει ένα εύκολο πλάνο τροφοδοσίας το οποίο θα ακολουθούσαμε με τον αδελφό μου Ηλία, το οποίο αποδείχτηκε μάλλον λάθος τελικά. Ο Ηλίας ήταν και αυτός πρωτάρης σε τέτοια γεγονότα άλλα θα μαθαίναμε τελικά μαζί… Ανέβηκα Αθήνα δύο μέρες νωρίτερα και τέλειωσα με τα νούμερα και τα χαρτιά νωρίς αφού ήθελα να μην αγχώνομαι την τελευταία ώρα. Συνειδητά δεν πήγα στην ενημέρωση για να είμαι χαλαρός και να αδειάσω το μυαλό από σκέψεις αρνητικές. Βγήκαμε για φαγητό με τον Πετρόπουλο και χαλαρώσαμε λίγο αν και πιστεύω ότι ο Νίκος διέκρινε την αγωνία μου . Το τελευταίο βράδυ ευτυχώς ο ύπνος ήρθε από νωρίς και επιτέλους κοιμήθηκα 9 ώρες σερί. Τα πράγματα έτοιμα από πριν ντύσιμο, εγερτήριο στον Ηλία και φεύγουμε για Ακρόπολη. Εκεί βρίσκουμε πρώτον τον Αθανασόπουλο με την Ελπίδα, το Μπενέζη ,τον Μασούρα με την καλή του Μαρία και τον Σταύρο που θα ήταν το support του, τον αγουροξυπνημένο Πετρόπουλο και τα παιδιά του ADVENDURE ( Τρουπής, Τσογκαράκης και Μποκούρος ). Η κουβέντα ανάβει και βγάζουμε αναμνηστικές φωτογραφίες  με όλους. Όλα τα παιδιά μας εμψυχώνουν και μας εύχονται τα καλύτερα.


Τα γέλια όμως τελείωσαν και μας φωνάζουν στην εκκίνηση για να ξεκινήσουμε. Παίρνω θέση χαιρετώ τον Στέργιο Αναστασιάδη και αλλάζουμε ευχές. Λέω μέσα μου ότι θα το πάω όπως στο βουνό και ότι βγει. Δηλαδή συνεχής όσο γίνεται αδιάκοπη κίνηση με όποιον τρόπο μπορώ και ακούω το σώμα τα μηνύματα που στέλνει.

 Η εκκίνηση δίνεται και όλα τελειώνουν – αρχίζουν... Με τον Χρήστο ξεκινάμε μαζί, ο αδελφός μου  φωνάζει ότι θα τα πούμε στην διαδρομή, φωτογραφίες, φωνές  και  λόγια συμπαράστασης…  Τρέχω ελεύθερα θέλω να οσμιστώ τον αγώνα να μπω στο πνεύμα και σιγά σιγά να συγκεντρωθώ. Αργά αλλά σταθερά ανεβαίνω θέσεις και έχω βρει το ρυθμό μου , μετά τον πρώτο, δεύτερο σταθμό είμαι στο πνεύμα του αγώνα , περνώ το Δαφνί εκεί περιμένει ο Μπενέζης που έχει πάει με το ποδήλατο και μου λέει σε βλέπω ότι είσαι «μέσα». Πράγματι πριν φτάσω το 40 ΚΜ είχα μέσα μου εδραιώσει την πίστη ότι αυτό παλιομούλαρο θα το τελειώσεις ότι και να γίνει! 


Με μεγάλη προσοχή στην λήψη υγρών κυρίως και ηλεκτρολυτών συνεχίζω σταθερά τρώγοντας κυρίως μπανάνες και λίγα πατατάκια. Ο αδελφός μου Ηλίας με φτάνει μετά το 44 ΚΜ είναι με την Άντζελα Τερζή στην αρχή και αργότερα έφτασε και η Βίκυ Καρπούζα. Έχει ξαφνιαστεί που με βλέπει σχετικά μπροστά και με παρακαλάει σχεδόν να κόψω ρυθμό. Νευριάζω λίγο και τον στέλνω στον σταθμό και τον διατάζω σχεδόν να μην με ενοχλεί θα το πάω  όπως μου βγει! Μετά από αρκετά ΚΜ με παρακολουθεί και καταλαβαίνει ότι το ξεροκέφαλο μουλάρι και αν χτυπάς το σαμάρι σου χαλάς και δεν με πιέζει να κόψω ρυθμό αλλά να φάω λίγο περισσότερο γιατί περνώ από τους σταθμούς και εκτός από υγρά τρώω ελάχιστα. Μικρές κράμπες κάνουν την εμφάνισή τους και χαλαρώνω το σώμα μου και ελέγχω την κατάσταση για να μην οξυνθεί το πρόβλημα.  Η ζέστη δεν σε αφήνει να φας πολύ μιας και ο οργανισμός δεν αφομοιώνει την τροφή όπως στο πιο κρύο καιρό (στο βουνό έτρωγα τη διπλάσια τροφή άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα).

 Φτάνω στην Κόρινθο στον κεντρικό σταθμό εφοδιάζομαι και τρώω ψωμί μπανάνα και κόκα κόλα. Φεύγω σχετικά γρήγορα και συνεχίζω σε σχετικά καλό ρυθμό με το τοπίο να αλλάζει σταδιακά προς το καλύτερο και περνάμε μέσα από οπωρώνες αγροικίες και χώρια οπού μας υποδέχονται με χειροκροτήματα. Φτάνω σε  καλή κατάσταση στην Αρχαία Κόρινθο εφοδιάζομαι ο Ηλίας μου λέει ότι είμαι στους πρώτους Έλληνες η Άντζελα και η Βίκυ με εμψυχώνουν και φεύγοντας  πέφτω πάνω στο team του ADVEDURE , φωνές, φωτογραφίες, γέλια ,χαίρομαι και ευχαριστιέμαι την παρέα τους, τρέξουμε λίγο παράλληλα και μου εύχονται τα καλύτερα!

Η συνέχεια περνώ από Ζευγολατιό, Χαλκείο και φτάνω Αρχαία Νεμέα σε καλό ρυθμό αλλά η κούραση και κάποιοι πόνοι στο εμπρός μέρος των πατουσών κάνουν την εμφάνιση τους. Ήταν λάθος η μη αλλαγή παπουτσιών γιατί όταν τελικά αποφάσισα να τα αλλάξω ήταν αργά (τα άλλαξα 80ΚΜ μετά, ανακουφιστικά κάπως άλλα ήταν πλέον αργά…). Αρχίζουν οι χωματόδρομοι και οι ανηφόρες και αρκετά κουρασμένος φτάνω στο Μαλαδρένι. Λύρκεια, Καπαρέλι  οι ανηφόρες έντονες τώρα περπατώ αρκετά και πιο πάνω συνεχίζω για βάση βουνού σε έντονα ανηφορικές τραβέρσες, περπατώ και πονώ αρκετά. Ένα σταθμό πριν τη βάση βουνού συναντώ το Γιώργο Βλάχο και πάμε μαζί μέχρι τη βάση Βουνού συζητώντας και αστειευόμενοι. Ο Γιώργος έχει πολύ καλό χιούμορ και καλαμπουρίζει παρόλο που είναι ταλαιπωρημένος.

Στον σταθμό εφοδιάζομαι φορώ αντιανεμικό και ξεκινώ ανάβαση σε κακοτράχαλο μονοπάτι το οποίο είναι φανταστικά σηματοδοτημένο!!! Δεν έχω δει πιο εντυπωσιακή σηματοδότηση μονοπατιού (συγχαρητήρια στον ΕΟΣ Σπαρτής που είχε κάνει την σηματοδότηση). Φτάνω σχετικά γρήγορα κορφή , χαιρετώ γνωστούς  ορειβάτες του ΕΟΣ Σπαρτής και κατεβαίνω πολύ κατηφορικό χαλικόδρομο  που το παραμικρό γλίστρημα μπορούσε να ήταν μοιραίο. Μπαίνω  στο χωριό Σαγκάς  και φεύγω προς Νεστάνη τρέχω αρκετά καλά αν και λίγο συγκρατημένα χαλαρώνω και απολαμβάνω τη νύχτα. Περπατώ την ανηφόρα για Νεστάνη και φτάνω στον κεντρικό σταθμό. Με υποδέχεται ο Ηλίας εφοδιάζομαι και κάνω να φύγω  άλλα ο υπεύθυνος του σταθμού μου λέει να φάω και μου δίνει στην αρχή πατάτες αλλά είχαν πολύ λεμόνι και δεν κατεβαίνουν μου δίνει αμέσως μακαρόνια και τα κατεβάζω αμάσητα! Πραγματικά καταλαβαίνω τα λάθη στην διατροφή μου και ότι το πλάνο τροφοδοσίας ήταν λάθος στο είδος διατροφής!

Συνέχεια προς Ζευγολατιό Αρκαδίας και πάω τουαλέτα πρώτη φορά οπού διαπιστώνω ότι έχω διάρροια εξαιτίας ίσως του φαγητού. Άλλο ένα σημαντικό λάθος που στον σταθμό δεν ζητώ από τον αδελφό μου δυο Imodium και πήγα τελικά ως την Σπάρτη με την κοιλιά μου πρησμένη και στάσεις να ξαλαφρώσω! Φτάνω παρέα με άλλους δρομείς Τεγέα τρώω τώρα μονό ψωμί και κόκα κόλα. Το τρέξιμο μας πια είναι αργό και ζορισμένο γιατί τα ποδιά δεν υπακούν και αρνούνται να σηκωθούν από το έδαφος. Αργά μας βρίσκει το ξημέρωμα και φτάνουμε στον δρόμο Τρίπολης –Σπάρτης και περπατάμε μια παρατεταμένη ανηφόρα σχεδόν κουτουλάω και λέω του Ηλία στον επόμενο σταθμό που μπορεί να μου δώσει βοήθεια να πάρω ένα τζελ με διπλή καφεΐνη. Σιγά αλλά σταθερά αρχίζουν κατηφόρες αλλά δεν μπορώ να τρέξω γιατί οι πατούσες πονάνε πολύ , έτσι τρέχω πολύ αργά και πιέζω τον εαυτό μου να τρέξει.

 Ο αδελφός μου φωνάζει καλά τα πας μείναμε λιγότερα από 40ΚΜ ,έχεις κάλο τέμπο οι άλλοι πίσω περπατούν … δίνει αγώνα και αυτός τώρα το ζει πολύ έντονα! Τα ΚΜ βγαίνουν αργά πολύ αργά με πόνο περπατώ την τελευταία ανηφόρα και περνώ το σταθμό αρχίζει πια η τελική κατηφόρα 27 ΚΜ περίπου για Σπάρτη. Κρατώ το κεφάλι σκυφτό και έχω επικεντρώσει να κοιτώ το έδαφος μπροστά από τα πόδια μου, όταν ακούω φωνές και γέλια. Το team του ADVENTURE παρόν! Είναι πολύ χαρούμενοι τρέχουμε παράλληλα με τον  Τρουπή και τον Tσoγκαράκη ενώ ο Μποκούρος έχει «ανάψει» την φωτογραφική μηχανή. Έχουν τελειώσει με τους τερματισμούς των πρώτων και θα καλύψουν τα τελευταία ΚΜ όλων των αθλητών κύριος των Ελλήνων. ( Η ομάδα του ADVENTURE κάλυψε εκατοντάδες χιλιόμετρα για την κάλυψη του αγώνα παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα . Τους αξίζουν συγχαρητήρια!).



 Μέχρι το τέλος θα με περίμεναν στους σταθμούς και μαζί μα τον αδελφό μου και τους εθελοντές θα δημιουργούσαν μια πολύ ζέστη ατμόσφαιρα με χειροκροτήματα και επευφημίες. Εγώ από την πλευρά μου συνέχεια πάλευα και πίεζα τον εαυτό μου να τρέξει το ένα πόδι εμπρός στο άλλο τα ΚΜ πλέον έβγαιναν με παρά πολύ κόπο. Φτάνω στον προτελευταίο σταθμό και όλοι μου φωνάζουν 4 ΚΜ έμειναν πάμε στον τερματισμό να σε περιμένουμε! Κοιτάω το ρολόι και βλέπω 30 ώρες και 17 λεπτά  , υπολογίζω ότι άμα περπατήσω το μισό και τρέξω το υπόλοιπο άνετα σε 30 και  45’τερματίζω… Αλλά τα ΚΜ ήταν 5,3 και συνεχώς έμπαινα και έμπαινα μέσα στη Σπάρτη αλλά το σημείο αναστροφής δεν το έβλεπα. Ρωτώ ένα κορίτσι που στρίβω και μου δείχνει μακριά στο βάθος μια διασταύρωση  βλέπω ότι δεν προλαβαίνω και ότι ίσως δεν θα είμαι κάτω από 31 ώρες και αρχίζω ξαφνικά να τρέχω γρήγορα τώρα τρέχω και τις ανηφόρες στρίβω και μπαίνω στον κεντρικό δρόμο, στο βάθος μακριά ο τερματισμός.

 Τρέχω ακούω  φωνές και χειροκροτήματα η γυναικά , τα παιδιά μου η μητέρα μου η αδελφή μου με τον αδελφό μου και τον ανιψιό μου ,τα παιδιά του ADVENTURE , ο φίλος Παναγιώτης Δούσης, βετεράνος 80 ετών τρέχει με την Ελληνική σημαία σαν παιδί διπλά μου. Πλησιάζω ο Τάκης ο Τσογκαράκης μου φωνάζει συγκινημένος  «δικό σου , δικό σου αγόρι μου …και του αδελφού σου». 

Πιανόμαστε με τον Ηλία χέρι χέρι μιας και μέσα από αυτή την δοκιμασία γίναμε και οι δυο σοφότεροι και πιο ταπεινοί. Με αφήνει μονό, πλησιάζω … φτάνω  «Βασιλιά μου γονατίζω και το αίμα σου φιλώ».



Το Σπάρταθλο αν το χαρακτήριζα με δυο λέξεις θα έλεγα ότι είναι «ένας πολύ σκληρός αγώνας» . Ο πιο δύσκολος που έχω τρέξει , μακράν του δευτέρου. Είναι τα ΚΜ που είναι πολλά , ο ρυθμός που πρέπει να τρέχεις σχετικά γρήγορα συνέχεια, η ζέστη που παίζει καθοριστικό ρόλο στην τροφοδοσία και την απόδοση, οι συνεχείς ανωφέρειες και κατωφέρειες. Το Σπάρταθλο έχει αξιόλογη υψομετρική διαφορά κάτι που κάνει το έργο του δρομέα όσο περνούν τα ΚΜ όλο και πιο δύσκολο. Μην έχοντας υπολογίσει σωστά αυτόν τον παράγοντα αναλώθηκα στα πρώτα long run κατά την προετοιμασία σε επίπεδα τερέν και δεν είχα τελικά αρκετή προσαρμογή σε εναλλαγές ανηφόρας κατηφόρας. Με συνέπεια οι τετρακέφαλοι προς το τέλος στις κατηφόρες να είναι χάλια. Η τροφοδοσία μου όπως είπα ήταν λάθος διότι τα τζελ και οι μπάρες είναι σχεδόν άχρηστα. Θέλει στους σταθμούς που μπορείς να δεχτείς βοήθεια από τον συνοδό σου να έχεις κανονικό φαγητό. Βραστές πατάτες, μακαρόνια ή ρύζι με λίγο φρέσκο ελαιόλαδο για να μπορείς να φας πιο άνετα. Οι έτοιμες τροφές δεν κάνουν και σε συνδυασμό με την ζέστη σου δημιουργούν στομαχικές και κοιλιακές διαταραχές.

Η διοργάνωση είναι ότι πιο επαγγελματικό και οργανωμένο έχω δει σε επίπεδο Ελλάδας. Έχει τεράστιο μέγεθος και πολύ μεγάλο υλικό και ανθρώπινο δυναμικό να διαχειριστεί σε μια τεραστία απόσταση από την Αθηνά στη Σπαρτή. Όλα λειτούργησαν απόλυτα συντονισμένα και ομαλά. Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές την διοργάνωσης πράγματι πολύ σπουδαίο έργο! Για παράδειγμα το πρωί της Κυριακής στο ξενοδοχείο κάθισε στο τραπέζι μας για πρωινό μια κύρια η όποια μας είπε ότι ήταν στην διοργάνωση εθελόντρια  για 31 χρόνια!!! Η ίδια  δεν είχε σχέση με το τρέξιμο αλλά υπηρετούσε το θεσμό πίστα από όποιο πόστο της ανάθεταν τρεις δεκαετίες…  Οι διοργανωτές με γνώση δεκαετιών είναι πιστοί στους κανονισμούς και δεν ενσωματώνουν στον αγώνα ¨νεοτερισμούς ή μοντέρνες¨ ιδέες διαφόρων ¨πολύξερων¨ παρά μόνο αυτά που είναι απολυτός απαραίτητα. Η μόνη επισήμανση είναι ότι πρέπει από την πλευρά της διοργάνωσης να γίνει μια επιστημονική και σύγχρονη μέτρηση της διαδρομής με χρήση GPS ώστε να υπάρχει η θετική και αρνητική υψομετρική και επίσης ένα αξιόπιστο υψομετρικό προφίλ .Το παρόν υψομετρικό διάγραμμα είναι πολύ απλοϊκό ή και λάθος σε αρκετές περιπτώσεις. Για παράδειγμα φαίνεται η Νεστάνη στο τέλος μιας μακριάς κατηφόρας αλλά για να φτάσεις ανεβαίνεις μια αξιόλογη ανηφόρα! Επίσης  δείχνει ότι στο τέλος έχεις συνεχής κατηφόρα αλλά υπάρχουν δυο μεγάλες ανηφόρες οι όποιες δεν φαίνονται στο προφίλ.  
Ο αγώνας   δεν μου άφησε  απωθημένα ώστε να θέλω άμεσα του χρόνου να τον ξανατρέξω. Το Σπάρταθλο για μένα είναι ένας σταθμός σε ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει… Μάλλον είμαι μέσα μου βουνίσιος και μου αρέσει να τρέχω σε μονοπάτια αιώνων και πάνω από φυλλωσιές για νεράιδες. Ίσως στα επόμενα χρόνια ξαναμπώ στον αγώνα αν μου δημιουργηθεί η εσωτερική ανάγκη να τον ξανακάνω , χωρίς να κουβαλώ απωθημένα από την πρώτη φόρα.
   


 

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

OLYMPUS MYTHICAL TRAIL 2013




 OLYMPUS MYTHICAL TRAIL 2013





Μερικές μέρες μετά τον Olympus Mythical Trail και κάθομαι να γράψω σχετικά με τον αγώνα τις εντυπώσεις μου. Δεν μπορώ να πω τι φταίει και οι λέξεις δεν βγαίνουν όπως άλλοτε. Έχω το ίδιο πρόβλημα που είχα στον τερματισμό… είμαι «μπερδεμένος». Τα συναισθήματα «κουβάρι» η χαρά του τερματισμού ενός πραγματικά σπουδαίου αγώνα, ο τερματισμός με καλούς φίλους , τον Μάκη Μπενέζη και τον Τσακίρη Τόλη. Η καλή σειρά τερματισμού οι φίλοι που μου συμπαρασταθήκαν και χαρήκανε μαζί μου , φίλοι που ξαναειδωθήκαμε. Από την άλλη το αίσθημα ενός αγώνα που δεν ολοκληρώθηκε όπως μπορούσα χωρίς να βγάλω από μέσα μου ότι είχα, με τα γεγονότα από το Λαιμό ως τον Άγιο Αντώνιο να γυρνούν σαν σβούρα στο μυαλό μου η απογοήτευση , ο θύμος για την κακή σηματοδότηση στο κομμάτι αυτό , ο πανικός και το πηγαινέλα στον χαμό μεταξύ Σκολιού και Άγιος Αντώνιος το αίσθημα της παραίτησης μετά. Τέλος ο θύμος για κάποιους «φίλους» οι οποίοι βρίσκοντας το σημείο εξόδου δεν βάλανε μια φωνή η δεν έκαναν ένα σήμα με φακό στους υπόλοιπους να προσανατολιστούν και την «έκαναν» στη ζούλα.
Για τον αγώνα τα είχα γράψει και πέρσι ότι είναι πολύ υψηλών προδιαγραφών. Δύσκολος , σπουδαία διαδρομή , όμορφη με εναλλαγές τοπίων , τα μονοπάτια δουλεμένα και καθαρά, οι εθελοντές κάνανε σπουδαία δουλειά σε όλα τα επίπεδα, η τροφοδοσία πολύ καλή (δεν σου έλειπε τίποτα στους σταθμούς).
Θα πρέπει να προσεχθούν η σηματοδότηση στο κομμάτι Σκούρτα – Οροπέδιο- Σκόλιο-Άγιος  Αντώνιος. Η τροφοδοσία μετά τον αγώνα θα μπορούσε να γίνει όπως την τροφοδοσία στο κεντρικό σταθμό του αγώνα με μπάρμπεκιου και να καλύπτονται οι ανάγκες των αθλητών άμεσα. Κάλο το μεταγωνιστικό γεύμα αλλά οι περσότεροι δεν κάνουν χρήση λόγω του ότι έχουν φύγει. Ο σταθμός στο Λιβαδάκι είναι σχεδόν αδύνατον να εφοδιαστεί έκτος αν τα μουλάρια βγάλουν φτερά!(Το μόνο μουλάρι που μπορεί να φτάσει είμαι εγώ…). Θα μπορούσαν να υπήρχαν λίγα νερά και αναψυκτικά  ή και σκόνη ισοτονικού ίσως.

Ο αγώνας ο δικός μου τώρα , ξεκίνησα χαλαρός πιστεύοντας ότι μπορώ να επαναλάβω την περσινή μου επίδοση και ίσως αν εκμεταλλευόμουν την γνώση της διαδρομής και τα περσινά λάθη και χασίματα να έκανα κάτι καλύτερο από άποψη επίδοσης. Για την κατάταξη ούτε λόγος τα ονόματα φέτος «βαριά». Πράγματι πήγα τον αγώνα όπως ήθελα ως την Πετροστρούγκα . Εκεί στον σταθμό μας πιάνει μπόρα και χάνουμε χρόνο να βάλουμε ρουχισμό. Μετά ανεβαίνοντας για Σκούρτα η ορατότητα αρχίζει να μειώνεται επικίνδυνα και ο φακός δεν μπορεί να διαλύσει την ομίχλη τα σημάδια δεν υπήρχαν απλώς και μαζί με άλλους ανιχνεύουμε το μονοπάτι. Στο οροπέδιο είχε καθαρίσει ο Μιχάλης Στύλας καθώς είχε τοποθετήσει άτομα με φακούς και σήματα και έδειχναν την πορεία.

 Ακόμα μια φορά δείχνει πως πρέπει να λειτουργεί ο ορειβάτης και όχι να την κάνει στη «ζούλα». Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μιχάλη και τους εθελοντές! Η συνέχεια καλό πέρασμα στα Ζωνάρια και καλή ανάβαση μες’ την νύχτα για Σκολιό.


 Μετά άρχισε ο πανικός! Κατεβήκαμε μια ομάδα 5 – 6 ατόμων από αριστερά του υψομετρικού και όχι από δεξιά και στο τελείωμα της κατηφόρας δεν βρίσκουμε σήμανση και η ορατότητα μηδέν. Αρχίζουμε να ψάχνουμε και λέμε να ακροβολιστούμε για να βρούμε τα σημάδια. Ακολουθώ τον Αχιλλέα και ένα παλικάρι που κρατά μπατόν το ένα στραβωμένο σχεδόν άχρηστο. Το πηγαινέλα για 40’ με φωνές δεξιά και αριστερά μήπως  κάποιος βρήκε κάτι  ήταν ψυχοφθόρο και εξαντλητικό. Βρίσκω μετά από ώρα το πρώτο σημάδι και πιάνω αριστερά και βγαίνω στην διαδρομή επιτέλους. Φωνάζω στους άλλους και με ακολουθούν σχεδόν  πέφτουμε πάνω στους εθελοντές στην κορφή του Άγιου Αντώνιου  που μας κατευθύνουν για Μπάρα. Από εκεί μέχρι το τέρμα η σήμανση ήταν πολύ καλή και φαινόταν από μακριά. Εγώ σε κακή ψυχολογία δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σωστά , το μυαλό μου έκανε επικίνδυνες σκέψεις να σταματήσω το σώμα ακούγοντας  την σκέψη δεν λειτουργούσε καλά στην τροφοδοσία  δεν πρόσεχα  ιδιαίτερα και με όλα αυτά με πονούσαν οι φτέρνες γιατί είχαν βραχεί τα παπούτσια , κάλτσες και με χτύπησαν .Όλα καλά… Στο Μπιχτέσι κάθισα στο σταθμό και δεν είχα καμιά διάθεση να αγωνιστώ αλλά έφτασαν ο Μάκης με τον Τόλη και ο Μάκης με παρακίνησε να πάω μαζί τους έστω για τερματισμό. Τους ακολούθησα άλλα τα πόδια λες και ήταν βιδωμένα και πήγαινα με το στανιό πίσω τους. Το κάλο ήταν ότι μπορούσα να χαζέψω το τοπίο καλύτερα και να «αρπάξω» εικόνες κάτι που πέρσι λόγο του μοναχικού αγώνα μου πρόσεχα τα σημάδια περισσότερο πάρα το δάσος. Αυτό μέχρι την κατεβασιά για Αι Γιάννη που σταματήσαμε αλλάξαμε παπούτσια ,κάλτσες και μπλούζα και πήραμε ενέργεια. Στον σταθμό σταμάτησε τον αγώνα και ο Αχιλλέας αφού δεν είχε καθόλου ψυχολογία .

 Μέτα  τον Αι Γιάννη η απόφαση να το πάμε μέχρι τέλους μαζί λειτούργησε και με καθαρό μυαλό μπήκα μπροστά και οδήγησα σχεδόν μέχρι το τέλος το γκρουπ των τριών μας. Τελικά το μυαλό και η ψυχολογία παίζει σημαντικό ρόλο!

 Κινηθήκαμε με κάλο ρυθμό προς Λιβαδάκι την κατεβασιά προς Πριόνια και μετά από κάλο φαγητό υπό βροχή,στον Ενιπέα,ζόρικη ανάβαση στην Γκόλνα και στην αρχή την κατάβασης λόγο πέτρας .Μέτα μύριζε τερματισμός και η αδρεναλίνη ανέβηκε με τον ρυθμό μας να ακολουθεί και ο τερματισμός στον δύσκολο και απρόοπτο όπως αποδεικτικέ αγώνα μου έφερε επιτέλους μια ηρεμία και αγαλλίαση. Ο Λάζαρος πανταχού παρών με την αγάπη του προς όλους τους αθλητές του αγώνα μας συνεχάρη και μας πέρασε τα αναμνηστικά μετάλλια στο στήθος. Κουβεντιάσαμε λίγο μας άκουσε προσεκτικά και δώσαμε ραντεβού για νέες εμπειρίες! 
  


Ο ΟΜΤ 100 φέτος δοκιμαστικέ στα δύσκολα και από ότι συμπεραίνω θα συνεχίσει την πορεία του λαμβάνοντας στα υπόψη τα λάθη του και είμαι σίγουρος ότι θα τα βελτιώσει. Σίγουρα ένα ευρύτερο οργανωτικό σχήμα πρέπει να γίνει για να επιμεριστούν εργασίες . Το εγχείρημα  είναι μεγάλο και οι δουλείες πολλές για να τις προβάλει όλες ο Λάζαρος. Θέλει βοήθεια!


Ευχαριστώ τον αδελφό μου για την βοήθεια του τον Άγγελο Ζήση για την συμπαράσταση. 
Τον συνοδοιπόρο Μάκη Μπενέζη που με τράβηξε από το «σκοτάδι» και τον Τόλη Τσακίρη που μας συνόδευσε. Επίσης τα παιδιά που συνταξιδέψαμε από Καλαμάτα που αγωνίστηκαν άλλα δεν τα κατάφεραν να τερματίσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας ο Χρίστος και ο Νίκος.


 Στον ΟΜΤ 100 θα επιστρέψω σίγουρα κάποια στιγμή για να βιώσω και να πάρω εικόνες και ίσως επιτύχω αυτό που επιθυμώ ως στόχο. Τώρα λίγο ξεκούραση και το «κεφάλι μέσα» το ταξίδι συνεχίζεται…..