Σάββατο 9 Μαΐου 2015

ΔΟΛΙΧΟΣ ULTRA RACE 2015

ΔΟΛΙΧΟΣ ULTRA RACE 2015


Με νωπές ακόμα τις μνήμες και τους πόνους στο σώμα από τον αγώνα των 255 km κάθομαι να γράψω μετά από πάρα πολύ καιρό τις εντυπώσεις μου από κάποιο αγώνα. Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από το Σπάρταθλο του 2013 και τώρα Μάιος του 2015 γράφω για έναν αγώνα που μου άφησε έντονα ανάμικτα συναισθήματα.


Ο Δόλιχος είναι ένας αγώνας 255 km ο οποίος ξεκινά από τους Δελφούς και τερματίζει στην Ολυμπία ενώνοντας δύο από τα σπουδαιότερα κέντρα της αρχαιότητας. Ένας αγώνας μεικτού τερέν
με το πρώτο μέρος να κυριαρχεί η άσφαλτος από Δελφούς ως Ρίο με το βουνό να κυριαρχεί στην συνεχεία ως την Ολυμπία. Το αθλητικό σωματείο Ολύμπιοι είναι ο διοργανωτής του με μπροστάρη
στον σχεδιασμό την οργάνωση και κινητήριο μοχλό τον πολύ καλό φίλο Γιάννη Γερμακόπουλο.

Είχα υποσχεθεί στον Γιάννη πως κάποια στιγμή θα τιμήσω τον αγώνα που με τόσο ζήλο και κόπο πασχίζει να καθιερώσει χρόνο με τον χρόνο στην συνείδηση και κοινή γνώμη του Ultra δρομικού κοινού. Για φέτος οι στόχοι μου ήταν να καταφέρω να τερματίσω τους δύο μεγαλύτερους σε απόσταση αγώνες στην Ελλάδα. Το Δόλιχο και το Σπάρταθλο. Έτσι μετά από δυο μήνες εξερευνητικής προπόνησης γράφτηκα με πολλή σκέψη στον αγώνα. Αυτό γιατί η προϊστορία του αγώνα με έκανε λίγο επιφυλακτικό καθώς στις προηγούμενες τρεις διοργανώσεις είχαν καταφέρει να τερματίσουν λίγο περισσότεροι από δέκα αθλητές! Σπουδαίοι αθλητές με πολλούς τερματισμούς στο Σπάρταθλο άλλα και μεγάλους αγώνες υπεραποστάσεων δεν τα είχαν καταφέρει να τερματίσουν τον αγώνα και οι φήμες που κυκλοφορούσαν τον κατέτασσαν σαν δυσκολότερο και από το Σπάρταθλο. Βέβαια υπήρχαν και απόψεις από τον χώρο ορεινών υπεραποστάσεων ότι ο αγώνας ήταν ένας αγώνας που είχε μισό τερέν άσφαλτο και το άλλο μισό χωματόδρομους και δεν θα πρέπει να συγκαταλέγεται στους αγώνες βουνού αλλά ούτε καν σαν κριτήριο αξιολόγησης για είσοδο σε κάποιον από αυτούς. Οι πληροφορίες που είχα συλλέξει δεν μπορώ να πω ότι με είχαν κατατοπίσει πλήρως και πολλά πράγματα ήταν θολά μες το μυαλό μου. Οι περισσότεροι φίλοι αθλητές που είχα ρωτήσει είχαν εγκαταλείψει τον αγώνα και οι πληροφορίες μου ήταν κυρίως για το πρώτο κομμάτι του αγώνα που είναι κυρίως άσφαλτος και ήταν να μην το υποτιμήσω γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο όπως φαινόταν. Για το κομμάτι Ρίο – Ολυμπία μερικές σκόρπιες κουβέντες και κάποιες φήμες όπως ανάφερα παραπάνω.

Η προετοιμασία δεν έφτασε σε επίπεδα άλλων αγώνων Ultra καθώς ποτέ δεν είχα τρέξει την Άνοιξη αγώνα και επιπλέον δεν μπορούσα να διαλέξω τι είδους προπόνηση να κάνω εξαιτίας του τερέν. Μάλλον έκανα δρομική προπόνηση με αρκετές προπονήσεις σε στάδιο, ασφάλτινες με ανηφόρες long run και μόνο μερικές προπονήσεις σε χώμα αλλά σχεδόν καθόλου βουνίσια . Δύο μόνο long run σε μικτό πεδίο άσφαλτο – χωματόδρομο 50 και 60 ΚΜ αλλά καθόλου μονοπάτι. Τα εβδομαδιαία ΚΜ δεν ξεπέρασαν τα 105-115 πολύ λιγότερα σε σχέση με τα 135-145 ΚΜ για 7 εβδομάδες που είχα κάνει για το Σπάρταθλο .
Ο αγώνας είχε 28 σταθμούς με δύο κεντρικούς (Ρίο και Καλέντζι ) που μόνο σε αυτούς υπήρχε κανονικό φαγητό (μακαρόνια, μπιφτέκι ,κοτόπουλο σούπα και πατάτες) οι υπόλοιποι σταθμοί διάφορες τροφές (φιστίκια , πατατάκια , κράκερ , σταφίδες , κόκα κόλα ,πορτοκαλάδα ισοτονικό και σε μερικούς γιαούρτι, ρυζόγαλο).

Είχα σχεδιάσει να αφήσω δύο drop bags στο Ρίο και στο Καλέντζι. Στο Ρίο να αλλάξω παπούτσια και να βάλω βουνού και να πάρω ζώνη μέσης με δύο μπουκάλια για υγρά. Στο Καλέντζι εξοπλισμό για την δεύτερη νύχτα. Από Καλαμάτα θα ταξιδεύαμε για τον αγώνα δύο αφού θα συμμετείχε και ο φίλος Σπαρταθλητής 6 φορές Κώστας Γεωργόπουλος. Η διοργάνωση είχε ναυλώσει λεωφορείο για την μετακίνηση των αθλητών στους Δελφούς και έτσι μεσημέρι Πρωτομαγιάς φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Νούμερα , ετοιμασία drop bag , ενημέρωση και φαγητό ακολουθούν. Η ώρα πλησιάζει και όλοι έτοιμοι . Πάμε στην εκκίνηση φωτογραφίες και αντίστροφη μέτρηση και ο αγώνας ξεκινά!
Το πρώτο κομμάτι ως την Ιτέα ήταν μια κατεβασιά από μονοπάτι και χωματόδρομο. Έπειτα παραλιακά όλο άσφαλτο ως το Ρίο(εκτός από ένα μικρό τμήμα παραλιακού βοτσαλόδρομου)! Ο αρχικός μου φόβος για αέρα στο παραθαλάσσιο τμήμα βγήκε αληθινός (η Καλαμάτα είναι διπλά στην θάλασσα άρα ξέρω ότι στην παραλία έχει πάντα αέρα). Ο αέρας δυτικός κόντρα κατά πρόσωπο ...ότι πρέπει! Με ρυθμό σταθερό κινήθηκα ως το 50 km με άνεση αλλά μάλλον λόγο αέρα και ίσως τα λιγότερα km στην προετοιμασία μέχρι το 70 τα πράγματα ζόρισαν! Σε ένα σταθμό με φτάνει ο Γιώργος Ζαχαριάδης και του λέω ότι μάλλον το έκαψα το μηχάνημα. Φεύγουμε από τον σταθμό μαζί και πιάνω τον ρυθμό του, πολύ αργά άλλα σταθερά αρχίζω να αισθάνομαι καλύτερα έχουμε πιάσει ένα σταθερά άνετο τέμπο και πλησιάζουμε προς την γέφυρα όταν μια κράμπα μου σουβλίζει την δεξιά γάμπα! Πίνω λίγο μαγνήσιο και συνεχίζω με ενοχλήσεις στην γάμπα και λίγο πίσω έξω από το γονάτο. Το πέρασμα από την γέφυρα εντυπωσιακό χαζεύεις την θάλασσα και την θέα των βουνών μπροστά , αχνοχαράζει και φτάνουμε στον πρώτο κεντρικό σταθμό. Εκεί μας φτάνει ο Βέλγος Johan Bogaert δείχνει πολύ δυνατός με αυτοπεποίθηση. Δέχομαι την βοήθεια φυσιοθεραπευτή και φεύγουμε για το δεύτερο “βουνίσιο” κομμάτι της διαδρομής.

Το τμήμα από Ρίο ως Ολυμπία είναι ορεινό και συναντάς όλα τα είδη τερέν από καλό χωματόδρομο, κατσικόδρομο,τρακτερόδρομο, μονοπάτι , τσιμεντόδρομο, λιβάδια, περνάς ποτάμια το ένα μάλιστα με χρήση σκοινιού (Αλφειός) , αντιπυρικές ζώνες ,διασχίζεις φαράγγι και άσφαλτο στα χώρια και πριν την Ολυμπία στον τερματισμό. Διακρίνεται από συνεχείς αναβάσεις και καταβάσεις έντονες κατά τόπους ως τα τελευταία χιλιόμετρα. Η θετική υψομετρική σύμφωνα με την διοργάνωση είναι 4500+ και η αρνητική 5100- , αλλά με τις μετρήσεις από GPS χειρός του φίλου τερματίσαντα Μαστροπέρρου Παναγιώτη Garmin 910 ΧΤ η θετική βρέθηκε 5513+ και η αρνητική 5993- .
Πιστεύω στο μυαλό του Γιάννη όταν σχεδίαζε την διαδρομή ήταν το Σπάρταθλο και το UTMB μαζί!




Με τον Γιώργο συνεχίσαμε την κοινή πορεία μας με τον Johan να προπορεύεται σε μικρή απόσταση. Σε κάποια κατάβαση ενώ η γάμπα μου είχε σταματήσει να με ενοχλεί άρχισε να με πονά η λαγοκνημιαία και το γόνατο πονούσε κυρίως στις κατηφόρες. Έκτος από τα πολύ τεχνικά κομμάτια ο Γιώργος είχε παρόμοιο ρυθμό και έτσι συνεχίσαμε την παράλληλη πορεία μας. Στο σταθμό Μίραλι στο 154km καθώς εφοδιαζόμαστε ο Βέλγος φτάνει στο σταθμό ενώ υποτίθεται ότι είναι μπροστά μας? Μάλλον είχε χαθεί για λίγο ξεκίνα μαζί μας και από εκεί και πέρα πήγαμε μέχρι το τέλος μαζί και οι τρεις εναλλασσόμενοι ανάλογα με την κατάσταση του καθενός στην κορυφή. Περνάμε τον δεύτερο κεντρικό σταθμό με κανονικό φαγητό στο Καλέντζι 187km εφοδιαζόμαστε για την δεύτερη νύχτα και ξεκινάμε για την τελική “ευθεία”. Η νύχτα φτάνει και μαζί της και η υπνηλία και η εξάντληση ενεργειακών αποθεμάτων έτσι που το κρύο να το νιώθουμε πιο έντονα. Περνάμε μέσα από το ποτάμι μετά διασχίζουμε νύχτα το δάσος της Φολόης και το ερειπωμένο χωρίο στην Πέρσαινα οπού οι εθελοντές έχουν στήσει τον σταθμό μέσα σε ένα ερειπωμένο σπίτι με τζάκι που το έχουν ανάψει ...βάλσαμο για μας που στους προηγούμενους σταθμούς καθόμαστε στο αγιάζι. Σκληρή ανάβαση για Κρυονέρι και κακοτράχαλο μονοπάτι ως τον Κλαδέο και εκεί συναντάμε τον αδελφό μου Ηλία και τον φίλο Δημήτρη που έχουν έρθει να μας υποδεχτούν. Συνεχίζουμε παράλληλα με σταθερό αργό τρέξιμο ,μπαίνουμε Ολυμπία 7:00 το πρωί και την βρίσκουμε άδεια παντελώς !


 Ευτυχώς προπορεύονται με αμάξι ο αδελφός μου με τον Δημήτρη και μας δείχνουν που να κατευθυνθούμε. Τελευταία μέτρα και τερματισμό – ανακούφιση έξω από τον περίβολο του αρχαιολογικού χώρου!Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνοδοιπόρους μου!

Αναμνηστικές φωτογραφίες και συγχαρητήρια από τα 4-5 άτομα που ήταν εκεί και μετά στο ξενοδοχείο για αποκατάσταση και ξεκούραση. Ημέρα πέρασε με τερματισμούς,τερμάτισε επιτυχώς και ο Κώστας με έναν ωραίο τερματισμό με την οικογένεια και τα "οκτώ" παιδιά του. 

Πολύ ωραία η τελετή απονομών στο δημαρχείο της πόλης. Την επομένη ξεναγηθήκαμε στην Αρχαία Ολυμπία ,το αρχαίο στάδιο και το μουσείο. Η ώρα για όλα τα ωραία είχε περάσει και οι αποχαιρετισμοί δύσκολοι και συγκινητικοί μιας και όλοι οι συναθλητές εξαιρετικά παιδιά ωραίοι χαρακτήρες και μοιραστήκαμε πολλά αυτό το σκληρό ,επίπονο και γεμάτο συναισθήματα 48ωρο.

Ο Δόλιχος θα έλεγα ότι είναι ένας υβριδικός αγώνας , μπορούσε κάλλιστα να ήταν δύο αγώνες ξεχωριστοί χωρίς κανένα πρόβλημα. Δελφοί – Ρίο ασφάλτινος και Ρίο – Ολυμπία βουνίσιος. Το πρότζεκτ πολύ ωραίο και φιλόδοξο ίσως υπεράνω των δυνάμεων του οργανωτικού σχήματος ακόμη. Οι διοργανωτές έχουν την όρεξη και την θέληση να τον βελτιώσουν και δέχονται την όποια καλόπιστη κρητική ώστε να βελτιώσουν ότι είναι εφικτό.
Η καλύψεις των αθλητών (ξενοδοχεία , μεταφορές , έπαθλα) ήταν  υψηλού επιπέδου.

Προσωπικά πιστεύω ότι οι σταθμοί στο βουνίσιο κομμάτι θέλουν ενίσχυση υλική και έμψυχη. Το προσωπικό τους πρέπει να εκπαιδευτεί κατάλληλα. Οι σταθμοί που προσφέρουν κανονικό φαγητό περισσότεροι. Ο τερματισμός να αναβαθμιστεί γιατί προσωπικά αν δεν ήταν οι συναθλητές και δυο φιλικά πρόσωπα θα τερμάτιζα σχεδόν μόνος στον πιο άδοξο τερματισμό μου και όχι στον μεγαλύτερο αγώνα στην Ελλάδα.

Επειδή όμως η Ιθάκη πάντα θα την βρίσκουμε φτωχική και το ταξίδι οι εικόνες και οι μνήμες είναι αυτές που μένουν θέλω να πω πως ο αγώνας περνά από πανέμορφα μέρη σε υπέροχα τοπία και από μνημεία της φύσης (Φολόη) και χαράζεται βαθιά μέσα σου.

Δεν έχει έλεος “ φράση που οφείλει την πατρότητά της στην πρώτη γυναίκα τερματίσαντα Αμαλία Ματθαίου και έγινε αμέσως μότο του αγώνα για όλους μας , τα λέει όλα!


Ένα ακόμη διαμαντάκι στο κουτί της μνήμης ένα ακόμη δάκρυ στην άκρη του ματιού!  
   

2 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια Βαγγέλη! Αυτό το "δάκρυ στην άκρη του ματιού" είναι που κάνει τη διαφορά στις μοναχικές προσπάθειες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λάζαρε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ο μοναχικός αγώνας είναι μια εσωτερική μακριά διαδικασία που μας κάνει να γινόμαστε πιο σοφοί και ταπεινοί ...και αυτά που κουβαλάμε μέσα μας κάνουν τα μάτια "λαμπερά"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή