Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

OLYMPUS MYTHICAL TRAIL 2013




 OLYMPUS MYTHICAL TRAIL 2013





Μερικές μέρες μετά τον Olympus Mythical Trail και κάθομαι να γράψω σχετικά με τον αγώνα τις εντυπώσεις μου. Δεν μπορώ να πω τι φταίει και οι λέξεις δεν βγαίνουν όπως άλλοτε. Έχω το ίδιο πρόβλημα που είχα στον τερματισμό… είμαι «μπερδεμένος». Τα συναισθήματα «κουβάρι» η χαρά του τερματισμού ενός πραγματικά σπουδαίου αγώνα, ο τερματισμός με καλούς φίλους , τον Μάκη Μπενέζη και τον Τσακίρη Τόλη. Η καλή σειρά τερματισμού οι φίλοι που μου συμπαρασταθήκαν και χαρήκανε μαζί μου , φίλοι που ξαναειδωθήκαμε. Από την άλλη το αίσθημα ενός αγώνα που δεν ολοκληρώθηκε όπως μπορούσα χωρίς να βγάλω από μέσα μου ότι είχα, με τα γεγονότα από το Λαιμό ως τον Άγιο Αντώνιο να γυρνούν σαν σβούρα στο μυαλό μου η απογοήτευση , ο θύμος για την κακή σηματοδότηση στο κομμάτι αυτό , ο πανικός και το πηγαινέλα στον χαμό μεταξύ Σκολιού και Άγιος Αντώνιος το αίσθημα της παραίτησης μετά. Τέλος ο θύμος για κάποιους «φίλους» οι οποίοι βρίσκοντας το σημείο εξόδου δεν βάλανε μια φωνή η δεν έκαναν ένα σήμα με φακό στους υπόλοιπους να προσανατολιστούν και την «έκαναν» στη ζούλα.
Για τον αγώνα τα είχα γράψει και πέρσι ότι είναι πολύ υψηλών προδιαγραφών. Δύσκολος , σπουδαία διαδρομή , όμορφη με εναλλαγές τοπίων , τα μονοπάτια δουλεμένα και καθαρά, οι εθελοντές κάνανε σπουδαία δουλειά σε όλα τα επίπεδα, η τροφοδοσία πολύ καλή (δεν σου έλειπε τίποτα στους σταθμούς).
Θα πρέπει να προσεχθούν η σηματοδότηση στο κομμάτι Σκούρτα – Οροπέδιο- Σκόλιο-Άγιος  Αντώνιος. Η τροφοδοσία μετά τον αγώνα θα μπορούσε να γίνει όπως την τροφοδοσία στο κεντρικό σταθμό του αγώνα με μπάρμπεκιου και να καλύπτονται οι ανάγκες των αθλητών άμεσα. Κάλο το μεταγωνιστικό γεύμα αλλά οι περσότεροι δεν κάνουν χρήση λόγω του ότι έχουν φύγει. Ο σταθμός στο Λιβαδάκι είναι σχεδόν αδύνατον να εφοδιαστεί έκτος αν τα μουλάρια βγάλουν φτερά!(Το μόνο μουλάρι που μπορεί να φτάσει είμαι εγώ…). Θα μπορούσαν να υπήρχαν λίγα νερά και αναψυκτικά  ή και σκόνη ισοτονικού ίσως.

Ο αγώνας ο δικός μου τώρα , ξεκίνησα χαλαρός πιστεύοντας ότι μπορώ να επαναλάβω την περσινή μου επίδοση και ίσως αν εκμεταλλευόμουν την γνώση της διαδρομής και τα περσινά λάθη και χασίματα να έκανα κάτι καλύτερο από άποψη επίδοσης. Για την κατάταξη ούτε λόγος τα ονόματα φέτος «βαριά». Πράγματι πήγα τον αγώνα όπως ήθελα ως την Πετροστρούγκα . Εκεί στον σταθμό μας πιάνει μπόρα και χάνουμε χρόνο να βάλουμε ρουχισμό. Μετά ανεβαίνοντας για Σκούρτα η ορατότητα αρχίζει να μειώνεται επικίνδυνα και ο φακός δεν μπορεί να διαλύσει την ομίχλη τα σημάδια δεν υπήρχαν απλώς και μαζί με άλλους ανιχνεύουμε το μονοπάτι. Στο οροπέδιο είχε καθαρίσει ο Μιχάλης Στύλας καθώς είχε τοποθετήσει άτομα με φακούς και σήματα και έδειχναν την πορεία.

 Ακόμα μια φορά δείχνει πως πρέπει να λειτουργεί ο ορειβάτης και όχι να την κάνει στη «ζούλα». Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μιχάλη και τους εθελοντές! Η συνέχεια καλό πέρασμα στα Ζωνάρια και καλή ανάβαση μες’ την νύχτα για Σκολιό.


 Μετά άρχισε ο πανικός! Κατεβήκαμε μια ομάδα 5 – 6 ατόμων από αριστερά του υψομετρικού και όχι από δεξιά και στο τελείωμα της κατηφόρας δεν βρίσκουμε σήμανση και η ορατότητα μηδέν. Αρχίζουμε να ψάχνουμε και λέμε να ακροβολιστούμε για να βρούμε τα σημάδια. Ακολουθώ τον Αχιλλέα και ένα παλικάρι που κρατά μπατόν το ένα στραβωμένο σχεδόν άχρηστο. Το πηγαινέλα για 40’ με φωνές δεξιά και αριστερά μήπως  κάποιος βρήκε κάτι  ήταν ψυχοφθόρο και εξαντλητικό. Βρίσκω μετά από ώρα το πρώτο σημάδι και πιάνω αριστερά και βγαίνω στην διαδρομή επιτέλους. Φωνάζω στους άλλους και με ακολουθούν σχεδόν  πέφτουμε πάνω στους εθελοντές στην κορφή του Άγιου Αντώνιου  που μας κατευθύνουν για Μπάρα. Από εκεί μέχρι το τέρμα η σήμανση ήταν πολύ καλή και φαινόταν από μακριά. Εγώ σε κακή ψυχολογία δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σωστά , το μυαλό μου έκανε επικίνδυνες σκέψεις να σταματήσω το σώμα ακούγοντας  την σκέψη δεν λειτουργούσε καλά στην τροφοδοσία  δεν πρόσεχα  ιδιαίτερα και με όλα αυτά με πονούσαν οι φτέρνες γιατί είχαν βραχεί τα παπούτσια , κάλτσες και με χτύπησαν .Όλα καλά… Στο Μπιχτέσι κάθισα στο σταθμό και δεν είχα καμιά διάθεση να αγωνιστώ αλλά έφτασαν ο Μάκης με τον Τόλη και ο Μάκης με παρακίνησε να πάω μαζί τους έστω για τερματισμό. Τους ακολούθησα άλλα τα πόδια λες και ήταν βιδωμένα και πήγαινα με το στανιό πίσω τους. Το κάλο ήταν ότι μπορούσα να χαζέψω το τοπίο καλύτερα και να «αρπάξω» εικόνες κάτι που πέρσι λόγο του μοναχικού αγώνα μου πρόσεχα τα σημάδια περισσότερο πάρα το δάσος. Αυτό μέχρι την κατεβασιά για Αι Γιάννη που σταματήσαμε αλλάξαμε παπούτσια ,κάλτσες και μπλούζα και πήραμε ενέργεια. Στον σταθμό σταμάτησε τον αγώνα και ο Αχιλλέας αφού δεν είχε καθόλου ψυχολογία .

 Μέτα  τον Αι Γιάννη η απόφαση να το πάμε μέχρι τέλους μαζί λειτούργησε και με καθαρό μυαλό μπήκα μπροστά και οδήγησα σχεδόν μέχρι το τέλος το γκρουπ των τριών μας. Τελικά το μυαλό και η ψυχολογία παίζει σημαντικό ρόλο!

 Κινηθήκαμε με κάλο ρυθμό προς Λιβαδάκι την κατεβασιά προς Πριόνια και μετά από κάλο φαγητό υπό βροχή,στον Ενιπέα,ζόρικη ανάβαση στην Γκόλνα και στην αρχή την κατάβασης λόγο πέτρας .Μέτα μύριζε τερματισμός και η αδρεναλίνη ανέβηκε με τον ρυθμό μας να ακολουθεί και ο τερματισμός στον δύσκολο και απρόοπτο όπως αποδεικτικέ αγώνα μου έφερε επιτέλους μια ηρεμία και αγαλλίαση. Ο Λάζαρος πανταχού παρών με την αγάπη του προς όλους τους αθλητές του αγώνα μας συνεχάρη και μας πέρασε τα αναμνηστικά μετάλλια στο στήθος. Κουβεντιάσαμε λίγο μας άκουσε προσεκτικά και δώσαμε ραντεβού για νέες εμπειρίες! 
  


Ο ΟΜΤ 100 φέτος δοκιμαστικέ στα δύσκολα και από ότι συμπεραίνω θα συνεχίσει την πορεία του λαμβάνοντας στα υπόψη τα λάθη του και είμαι σίγουρος ότι θα τα βελτιώσει. Σίγουρα ένα ευρύτερο οργανωτικό σχήμα πρέπει να γίνει για να επιμεριστούν εργασίες . Το εγχείρημα  είναι μεγάλο και οι δουλείες πολλές για να τις προβάλει όλες ο Λάζαρος. Θέλει βοήθεια!


Ευχαριστώ τον αδελφό μου για την βοήθεια του τον Άγγελο Ζήση για την συμπαράσταση. 
Τον συνοδοιπόρο Μάκη Μπενέζη που με τράβηξε από το «σκοτάδι» και τον Τόλη Τσακίρη που μας συνόδευσε. Επίσης τα παιδιά που συνταξιδέψαμε από Καλαμάτα που αγωνίστηκαν άλλα δεν τα κατάφεραν να τερματίσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας ο Χρίστος και ο Νίκος.


 Στον ΟΜΤ 100 θα επιστρέψω σίγουρα κάποια στιγμή για να βιώσω και να πάρω εικόνες και ίσως επιτύχω αυτό που επιθυμώ ως στόχο. Τώρα λίγο ξεκούραση και το «κεφάλι μέσα» το ταξίδι συνεχίζεται…..