Olympus Mythical Trail

 «Το Μετέωρο βήμα του Μουλαριού»

Μερικές μέρες μετά τον αγώνα και οι μνήμες ,οι εικόνες , τα συναισθήματα δεν λεν να κατακάτσουν μες το μυαλό μου. Είμαι στη δουλειά και σκέπτομαι την ανηφόρα, «Γολγοθάς» όπως την είπε ο φίλος Γιάννης Γκανασούλης ,στο Σκολιό. Τις κουδούνες που κτυπούσε ο αδελφός μου Ηλίας στο οροπέδιο των μουσών. Το κουτσομπολιό και οι ατάκες του Θοδωρή του Πολυχρονίδη στην ανηφόρα για Τσουκνίδα – Λιβαδάκι. Ο Λάζαρος

πανταχού παρών , ο Κατσάνος να τρέχει και αυτός να προλάβει ότι μπορεί , οι εθελοντές , η ομάδα διάσωσης ,….οι φίλοι….

Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Στο ΟΜΤ είχα γραφτεί χωρίς καμία σκέψη αμέσως μόλις ανακοινώθηκε. Αυτό γιατί πίστευα ότι αυτός ο αγώνας προχωράει το ορεινό τρέξιμο ένα βήμα παραπέρα. Όπως και παλιότερα το ROUT και ROUT 100 miller είχαν ανοίξει τον ορίζοντα στο ultra trail έτσι και ο ΟΜΤ θα ήταν μια πρόκληση για να πάει ο ορεινός δρομέας πιο πέρα…

Είχα λοιπόν γραφτεί με μόνη σκέψη να τρέξω και τερματίσω χωρίς άλλες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Οι απαιτήσεις ένα χρόνο πριν με είχαν αφήσει με ένα πόδι στην κυριολεξία στο UTMB.Την περίοδο της προετοιμασίας είχα προπονηθεί χωρίς μεγάλες εντάσεις αλλά αρκετά για αντέξω να βγάλω τον αγώνα. Στο τελευταίο μεγάλο τρέξιμο το TAYGETOS MARATHON μαζί με τον Χρίστο Μασούρα και τον Σταύρο Σταυρόπουλο είχα πάει καλά και σκεπτόμουν ότι αφού είχα βγει καλά από τον «σερνικό» Ταΰγετο τότε θα τα καταφέρω.

Έτσι Πέμπτη πρωί οδηγώ μέσω Ταϋγέτου στην Σπάρτη και εκεί επιβιβάζονται οι Χρίστος Μασούρας (ποιος άλλος) και ο Σταύρος Σταυρόπουλος. Το ταξίδι άνετο εκτός από τα 12 διόδια που πληρώσαμε. Νωρίς το απόγευμα στο Λιτόχωρο την πέφτουμε στο δωμάτιο και το βραδάκι πάμε για καφέ και φαγητό. Εκεί συναντάμε και άλλους που μαζεύονται και αρχίζουν οι συζητήσεις για τον αγώνα και τα «πειράγματα». Καταφτάνει και η αποστολή από Αθήνα με τον Αδελφό μου Ηλία τον Νικόλα πειραχτήρι Πετρόπουλο , τον Μάκη Μπενέζη και τον Θέμη Αγγελόπουλο. Καθόμαστε για φαγητό και περνά ο Λάζαρος που πίνει μια μπύρα στο πόδι και μας λέει για τα του αγώνα. Μετά το φαγητό κατηφορίζουμε στην γραμματεία και παρακολουθούμε τις ετοιμασίες για τους σταθμούς. Σακίδια φορτωμένα τίγκα , νερά, αναψυκτικά ,τρόφιμα φορτώνονταν σε αμάξια όλα σιγά σιγά έμπαιναν σε κίνηση… Μια συζήτηση ανοίγει για την τυχόν επίδοση του πρώτου χωρίς να βγάλουμε άκρη και μετά πάμε για νάνι .

Η επόμενη μέρα περνά χαλαρά με καφεδάκι, φαγητό, τα νούμερα , ρέκλα στο κρεβάτι και  κουτσομπολιό. Στις 23:00 ετοιμαζόμαστε κοιτάμε τα τελευταία και πάμε για τα λεωφορεία. Στο δρόμο μας βλέπουν από τα μπαράκια σαν εξωγήινους αλλά εμείς πάμε με βήμα αργό προς τα λεωφορεία. Εκεί βρίσκουμε και άλλα παιδιά και πιάνουμε την κουβέντα μάλλον νευρικά προσπαθώντας να διώξουμε την ένταση. Επιβιβαζόμαστε και πάμε στον γνωστό χώρο  εκκίνησης στον αρχαιολογικό χώρο του Δίον. Άλλοι είναι νευρικοί άλλοι κάνουν πλάκες μεταξύ τους άλλοι –όπως κι εγώ- κλεισμένοι στον εαυτό τους. Ο Νικόλας με προγκάει με πειράγματα και δείχνει χαλαρός ,μάλιστα δίνει και μια συνέντευξη…

Σε λίγο φτάνει και ο Λάζαρος και τα ψέματα τελειώνουν, μαζευόμαστε όλοι μαζί και σε λίγο αρχίζει η αντίστροφη μέτριση…3,2,1 πάμε….

Η ιστορία ξεκίνησε …μαζί με τον Νικόλα ξεκινάμε σαν κότες αρκετά πίσω και πολύ σταδιακά μετά από 2ΚΜ αρχίζουμε να περνάμε κόσμο. Στο 4ΚΜ μπαίνουμε στο χωμάτινο μέρος με ποταμίσια άμμο και κινούμαστε ανηφορικά πάλι προς την άσφαλτο πριν μπούμε στο μονοπάτι. Περνάμε και άλλους στην ανηφόρα ,βλέπω τον Δεσποινίαδη και φτάνουμε στην είσοδο του μονοπατιού όπου ο Λάζαρος με ένα φακό καθισμένος στην σκάλα τσεκάρει τους αθλητές και τους εύχεται καλό αγώνα. Βουτάμε στο σκοτεινό μονοπάτι με τους φακούς να δίνουν επαρκές φως καθώς η μνήμη του σώματος μας οδηγεί περσότερο. Ο ρυθμός μας καλός αλλά χωρίς πίεση , φτάνουμε και περνάμε αθλητές , στο 7ΚΜ στο νερό γεμίζω τα παγούρια μου και αφήνω πίσω χαιρετώντας τον Σταύρο που πάει μαζί με τον Τρούπη. Στις επόμενες ανηφόρες πάω για λίγο πίσω από τον Ζιαμπάρα και ένα άλλο αθλητή που μου δίνουν προτεραιότητα, μετά από λίγο τρενάκι πίσω από 4 δρομείς με τον Μάκη Μπενέζη επικεφαλής, πολύ σταδιακά περνάω  και συνεχίζω κοντεύοντας για Κορομηλιά και σε λίγο φτάνω το χωματόδρομο που οδηγεί στο Καταφύγιο. Εκεί με φτάνει και ο Νίκος τρέχοντας. Τροφοδοσία και φεύγουμε για Πετροστρούγκα. Αυτό το κομμάτι πάντα ήταν το αγαπημένο μου καθώς είχα βρει ρυθμό και πάντα στις ανηφόρες του περνούσα κόσμο. Τώρα περνώ μόνο ένα αλλά νιώθω καλά αν και το γόνατο με προειδοποιεί! Μικρά τσιμπήματα μου λεν πρόσεχε και προσπαθώ να προσαρμόσω την κίνηση ώστε να μην γίνουν χειρότερα. Βλέπω μετά το ξέφωτο ψηλά τους εθελοντές και μου λεν να στρίψω προς το καταφύγιο, φτάνω και αρχίζω να τρώω και να εφοδιάζομαι σε υγρά , φτάνει και ο Νίκος ,με πειράζει «θα σε έχω στο κατόπι όλον τον αγώνα». Τον περιμένω να τελειώσει και του λέω να μπει μπροστά να δώσει ρυθμό και έτσι ίσως το γόνατο ηρεμίσει. Κοντεύουμε για Σκούρτα και ο Νίκος γλιστρά λίγο, τον κρατάω λίγο με το χέρι και μπαίνω μπροστά. Ανάβαση σιγανή αλλά σταθερή στο μονοπάτι που δεν έχει σχεδόν καθόλου σημάδια αλλά εμείς το έχουμε κάνει πολλές φορές και φτάνουμε στον Λαιμό. Σταθερά χαλαρό τρέξιμο μέχρι τις βραχώδεις ανηφορικέ τραβέρσες που οδηγούν στο πέρασμα του Γίοσου, περνάμε δύο αθλητές και ένας εθελοντής μας στέλνει δεξιά στο μονοπάτι που βγάζει στο πλάτωμα του οροπεδίου. Τρέχουμε χαλαρά, κοντοστέκομαι στην διχάλα και ρωτάω καθώς δεν βλέπω καθόλου φώτα που πάμε αλλά και οι δύο μαζί λέμε αριστερά και βουτάμε τρέχοντας στο αριστερό παρακλάδι. Τώρα τρέχουμε συγκρατημένα είναι νύχτα και βλέπουμε τα φώτα του Κάκκαλου.

 Εκεί ο κόσμος πολύς φώτα ,φωνές, κουδούνες (ο Λίας είχε πιάσει δουλειά)ο Μιχάλης ο Στύλλας ,αυτή η μορφή της Ελληνικής Ορειβασίας, πανταχού παρόν . «Βαγγέλη να φας , πάρε και από αυτό και αυτό ,να σου γεμίσω τα μπουκάλια, να πας σιγά έχει πολύ ακόμα ξέρεις εσύ». Αλλά και «η Λώρα θέλει καφέ, η σακούλα είναι για τον Γραμματόση θέλει να φάει κοψίδια….» . Ένας τόσο σπουδαίος ορειβάτης μα συνάμα τόσο απλός. Ο Λίας μας κυνηγά με την κάμερα του κινητού του άλλα εμείς φεύγουμε τρέχοντας στο σκοτάδι προς τον Θρόνο του Δία. Εκεί στη βάση του στεφανιού ο Κώστας Ανδρονικίδης μας εμψυχώνει και φωνάζει καλή αντάμωση στα πριόνια.

 Τρέχουμε και περπατάμε περνάμε το στεφάνι και κατηφορίζουμε προς την σάρα περνούμε το λούκι του Μύτικα και κατεβαίνουμε αρχίζοντας να απορούμε πόσο χαμηλά θα φτάσουμε πριν  στρίψουμε για Σκολιό. Επιτέλους φτάνουμε στην διασταύρωση του μονοπατιού και ένας εθελοντής μας δείχνει το δρόμο για πάνω. Ξεκινάμε την απότομη ανηφόρα με κοφτό σταθερό βήμα και σκέπτομαι την κουβέντα του Γκανασούλη «μικρή αλλά Γολγοθάς». Άμα είναι αύτη μικρή η μεγάλη πως είναι σκέπτομαι, που να ξέρα…

 Φτάνω γοργά ένα δρομέα που βαδίζει πολύ αργά και κουρασμένα , είναι ο Θεμιστοκλής τον ρωτάω τι έχει και βρίζει την ανηφόρα, συνεχίζω άλλα ο Νίκος μένει με τον Θέμη. Φτάνω την κορυφογραμμή και κατευθύνομαι προς το τριγωνομετρικό της κορφής όπου βρίσκονται τα παιδιά από την Πάτρα και με αναγνωρίζουν μου λεν ότι πάω καλά θαυμάζω την θέα και κάνω να συνεχίσω για άγιο Αντώνιο και μένω με το στόμα ανοικτό. Λίγο πίσω η Λώρα έχει περάσει τον Νίκο και το Θέμη και ανεβαίνει αστραπή! Ανεβαίνοντας προς τον άγιο Αντώνιο με φτάνει σε απόσταση μέτρου πολύ άνετα. Φτάνουμε ταυτόχρονα πάνω και μας λεν να πάμε απέναντι στο κτίριο των lift του Χιονοδρομικού. Αρχίζω να κατεβαίνω κόβοντας «αζιμούθιο» ευθεία για τον σταθμό ,το πεδίο χωρίς μονοπάτι με χώμα, πέτρα, χαμηλά χόρτα δηλαδή αλπικό. Είναι σχετικά εύκολο σε σχέση με του Ταϋγέτου και φτάνω σχετικά γρήγορα στο σταθμό Βρυσοπούλες. Οι εθελοντές εκεί είναι πολύ φιλικοί και με προτρέπουν να φάω από όλα. Εφοδιάζομαι και μου  δείχνουν να συνεχίσω περιμετρικά  των lift σε μονοπάτι που διάσχιζε τις πλαγιές των  γύρο κορφών. Ξεκινώντας φτάνουν στο σταθμό ο Θέμης με τον Νίκο και τη Λώρα που στην κατηφόρα έμεινε πίσω. Τρέχω και βαδίζω σε αλπικό πεδίο περνώ ένα τσεκ και οι διασώστες μου λεν να συνεχίσω στο μονοπάτι. Διασχίζω την πλαγιά δύο δίδυμων κορφών και καθώς κοντεύω στο διάσελο ακούω φωνές από παντού! Ένας αθλητής σε μια από τις κορφές φωνάζει «έχει σημάδια εδώ!!!», οι διασώστες του λεν κάτι αλλά δεν ακούω τι. Καταλαβαίνω από τον Νίκο και το Θέμη ότι καλά πάω , ξεκινώ ξανά βγαίνω στο διάσελο και πέφτω πάνω σε ένα τεράστιο βέλος που δείχνει προς τις κορφές. Αρχίζω να ανεβαίνω ακολουθώντας τα βέλη που είναι πάνω σε «κούκους» ,ξαφνικά βλέπω τον Νίκο και το Θέμη να βγαίνουν στο διάσελο και να βουτούν στην απέναντι πλάγια κατηφορικά. Από πάνω ο αθλητής που είναι ο Κυριάκος Ξάνθης κατεβαίνει με «χίλια» , φωνάζω στα παιδιά αρχίζοντας να κατεβαίνω και εγώ. Ανταμώνουμε όλοι στο διάσελο έρχεται και η Λώρα και αρχίζουμε συμβούλιο για το που πάμε. Ο Θέμης θυμάται το gps truck ότι τώρα έχουμε κατάβαση σε πλαγία με πολλές τραβέρσες . Πράγματι κοιτάμε την πλάγια μπροστά μας και βλέπουμε το μονοπάτι και ξεκινάμε κατάβαση. 

(Εδώ  θέλω να αναφέρω ότι η σηματοδότηση ήταν του «Φαέθων» αγώνα που θα γινόταν σε ένα μήνα. Η βιασύνη των διοργανωτών προκάλεσε να κάνουν λάθος αρκετοί αθλητές.)  

                      

Ο Κυριάκος εξαφανίζεται σαν αστραπή κάνοντας φρενήρης κούρσα να προλάβει τους πρωτοπόρους ,ο Θέμης και αυτός πάει γρήγορα ακολουθώ χαλαρά χωρίς να πιέσω ιδιαίτερα. Μετά από λίγο αντιλαμβάνομαι ότι ο Νίκος και η Λώρα δεν με ακλουθούν και κοιτάω πίσω αλλά δεν τους βλέπω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται και τότε τρώω  την πρώτη τούμπα του αγώνα. Βάζω το χέρι να στηριχτώ και το γδέρνω αρκετά. Σηκώνομαι και τινάζω χώματα και αγκάθια και ξεκινώ αργά με το χέρι να τρέχει λίγο αίμα αλλά ένταξη κατά τα άλλα. Βγαίνω στον χωματόδρομο τα σημάδια οδηγούν αριστερά και μετά από λίγο ακούω πίσω τον Θέμη που έρχεται και μου λέει ότι πήγε δεξιά και χάθηκε. Ψηλά ακούω φωνές και βλέπω τον Νίκο και την Λώρα να κατεβαίνουν καλά και ηρεμώ ,όλα καλά. Χαλαρό τρέξιμο και φτάνω στο σταθμό , κάθομαι να φάω και λέω του Θέμη να φύγει γιατί θα πάω με το πάσο μου. Συνεχίζω στο ρελαντί καθώς δεν είμαι και στα καλύτερα ανεβαίνει και η ζέστη και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο , πλην μιας νέας τούμπας που κάνει το χέρι μου να τρέχει αίμα πάλι , φτάνω στο Πηγαδάκι. Εκεί όλοι πολύ ευγενικοί με βοηθούν να εφοδιαστώ και τρώω για πρώτη φορά σε αγώνα υπεραπόστασης δύο μπιφτέκια. Το ίδιο σκηνικό χαλαρή κίνηση σε χωματόδρομο και μονοπάτι καλή κατάβαση μέχρι Σκανταλιάρα, όπου περνώ τον Ζαχαρία Θεοδώρου που μου λέει ότι τον πονάνε τα γόνατα και ίσως σταματήσει. Του λέω στο σταθμό να βάλει πάγο και να προσπαθήσει να μην αφήσει τον αγώνα. Έχω βγει σε χωματόδρομο και η ζέστη έντονη αλλά κινούμε συνεχώς. Μετά από λίγο βλέπω τον Δημήτρη Κασίμη και μου λέει ότι φτάνω στον κεντρικό  σταθμό άλλα να προσέχω στο χαλίκι. Σε λίγο είμαι μπροστά σε μια σάρα με ψιλό χαλίκι και σκέπτομαι να την κατεβώ όπως τις χιονισμένες πλαγιές  το  χειμώνα, δηλαδή με τις φτέρνες και το σώμα γερμένο πίσω. Την περνάω αέρας (είδες η ορειβασία) και φτάνω στον Αι Γιάννη. Έχει αρκετούς θεατές που χειροκροτούν και μου δίνουν θάρρος. Οι εθελοντές με βοηθούν σε ότι χρειάζομαι μου λεν ότι δείχνω σε καλή κατάσταση. Τρώω μακαρόνια με μπιφτέκι (θα το καθιερώσω) αλλάζω μπλούζα, παίρνω τζελ, αλμόρες και μαγνήσιο, πίνω τρία ποτήρια κόλα! Και φεύγω καθώς τώρα αρχίζει η γαϊδουροανηφόρα μέχρι το Λιβαδάκι με ενδιάμεσο σταθμό την Τσουκνίδα. Ξεκινώ την ανάβαση με σταθερό αργό ρυθμό και πίνω υγρά συνέχεια γιατί η ζέστη είναι πολύ έντονη τώρα. Ανεβαίνοντας μπαίνω σε πιο πυκνό δάσος και λίγο καλύπτομαι από τον ήλιο. Πιο πάνω βλέπω μια πολύ γνώστη φιγούρα να ανεβαίνει αργά είναι ο Θοδωρής ο Πολυχρονίδης που έχουμε τρέξει πολλά ΚΜ μαζί σε ultra trail αγώνες στην Ροδόπη. Με βλέπει και αρχίζει κάτι ωραίες ατάκες και μας πιάνουν τα γέλια συνεχίζουμε μαζί καλαμπουρίζοντας ενώ μας φτάνει ο Ζαχαρίας που πλέον είναι πολύ καλά. Φτάνουμε μαζί στον σταθμό και μας υποδέχονται μερικά κορίτσια φορώντας τα μαγιό τους. Πραγματικό βάλσαμο για το μάτι. Εφοδιασμός υγρών και πάμε πάλι την δύσκολη ανηφόρα. Ο Ζαχαρίας φεύγει αστραπή και εμείς βαδίζουμε αργά.  Ένας κύριος με δύο μουλάρια μας λέει ότι έχουμε 40 λεπτά για τον σταθμό και αναστενάζουμε. Ο Θοδωρής μένει λίγο πίσω και λίγο πιο πάνω βλέπω τον Θέμη που έχει καρφώσει και πάει πολύ αργά. Μου λέει ότι έχει μείνει από ενέργεια. Φτάνω επιτέλους στο σταθμό σε μια πολύ ωραία τοποθεσία καταπράσινη σαν να είμαι στις Άλπεις. Εφοδιασμός μερικά φιστίκια για ενέργεια και φεύγω για κατάβαση προς τα Πριόνια. Από Λιβαδάκι ως Πριόνια το μονοπάτι είναι πολύ καλό και δουλεμένο με μαλακό χώμα και δασωμένο. Η κατάβαση άνετη και σχετικά γρήγορη, στο τσεκ μου λεν ότι είμαι 6^ος και σκέπτομαι καθόλου άσχημα για κουτσό μουλάρι. Συνειδητοποιώ ότι εδώ και ώρα το γόνατο δεν έχει καθόλου ενοχλήσεις και  παίρνω θάρρος. Έχω πλέον πολύ καλό ρυθμό και περνάω το κιόσκι στο Ε4 και κοντεύω Πριόνια όταν σώζω την Τρίτη μου τούμπα στον αγώνα. Χαλαρά λέω έχει πολύ ακόμα.

Φτάνω στον σταθμό και με υποδέχεται ο Ανδρονικίδης που βοηθάει παντού! Με βοηθά να εφοδιαστώ και με προτρέπει να φάω κανονικό φαγητό γιατί έχει ακόμα 15ΚΜ, τον ακούω και τρώω μακαρόνια, ρύζι και μπιφτέκι! Ευχαρίστησα τον Κώστα και φεύγω με τους θεατές να μου δίνουν θάρρος με τα λόγια τους και βουρ στον Ενιπέα. Τρέχω χαλαρά στις κατηφόρες και περπατώ στις ανηφόρες και τα δύσκολα. Πεζοπόροι μου δίνουν κουράγιο και σταθερά όχι πολύ γρήγορα περνώ δεξιά και αριστερά το φαράγγι και μάλλον ανόρεκτα φτάνω στην Καστάνα. Παίρνω μόνο νερό και λίγο ισοτονικό ρίχνω νερό στο κεφάλι μου και με πληροφορούν ότι αρχίζει η ανάβαση στη Γκόλνα. Σκέπτομαι ότι δεν είμαι και τόσο καλά αλλά ξαφνιάζομαι γιατί τα πόδια μου ανταποκρίνονται πολύ καλά και η ανάβαση βγαίνει αρκετά καλά. Φτάνω τον Τσιαντό που πάει αργά και μάλλον έχει αστάθεια τον ρωτώ αν είναι καλά και μου λέει ότι δεν έχει καθόλου ενέργεια. Του λέω να του δώσω τζελ και μου λέει ότι έχει κάνει τα πάντα αλλά τίποτα. Ίσως έχεις πάθει ηλίαση και του λέω να του ρίξω λίγο νερό στο κεφάλι αλλά ευγενικά μου λέει να συνεχίσω να μην καθυστερώ. Φτάνω στο ψηλότερο σημείο και περνώ  σύμφωνα με το σημάδι το 95ΚΜ.Σκεύτομαι ότι κοντεύω και μετά από λίγο περνώ το τσεκ και πλέον με γρήγορη κατάβαση πλησιάζω προς το Λιτόχωρο. Φτάνω έναν αθλητή που κατεβαίνει σχετικά αργά , είναι ο Κυριάκος που με την πολύ γρήγορη κούρσα του έχει κουραστεί. Σίγουρα είναι ο μεγάλος άτυχος καθώς είχε δυνατότητα να είναι μες τους πρώτους τρεις ίσως και πρώτος. Μου δίνει χώρο να περάσω και συνεχίζω μέχρι που φτάνω στην νότια άκρη του Λιτόχωρου. Ξεκίνα ένα ψυχοβγαλτικό γύρο γύρο από την πόλη που οδηγεί πάνω από αυτή στο τσιμενταύλακο. Στην είσοδο του Ενιπέα ένας εθελοντής με στέλνει κάτω σε απότομη κατάβαση που οδηγεί στο ποτάμι. Περνώ απέναντι και τώρα τρέχω σε ρυθμό μαραθωνίου, με προϋπαντεί ο Χρήστος Κατσάνος με ενθαρρύνει και τρέχει μπροστά να ειδοποιήσει τη  γραμματεία και το Λάζαρο. Φτάνω στον τερματισμό και ευχαριστώ τον κόσμο για την συμπαράσταση. Ο Λάζαρος μου δίνει το μετάλλιο και βγάζουμε φωτογραφίες. Τα συναισθήματα πολλά δεν μπορώ να τα περιγράψω . Το μετέωρο βήμα του μουλαριού ήταν τελικά δυνατό και απρόσμενα σταθερό. Επιτέλους κέρδισα πίσω λίγη από την πληγωμένη περηφάνια και αυτοεκτίμηση. Το ταξίδι συνεχίζεται …

Χαιρετώ τους  πρώτους και δέχομαι τις περιποιήσεις του αδελφού μου Ηλία που συμπαραστάθηκε και με συνεχάρη και είναι και αυτός πολύ χαρούμενος. Βουτιά στην «πισίνα», χαλάρωμα και κουβεντούλα με όλους.

Φτάνουν σιγά σίγα όλοι ο Κυριάκος, ο Θέμης που αναστήθηκε, ο Νικόλας πάντα χαμογελαστός με το πείραγμα στο στόμα και  πιο μετά ο Μπενέζης , ο Σταυρός Σταυρόπουλος  και  ποιος άλλος ο Χρίστος ο Μασούρας που τον βάζουν να τερματίσει δύο φορές για να προλάβουν να του περάσουν το μετάλλιο! Όλα καλά , όλοι καλά.

Την άλλη μέρα μετά από κάλο ύπνο, Καφεδάκι πρωινό από το φούρνο κατηφορίζουμε για τις απονομές. Όλοι κάτι έχουμε να πούμε, χαμογελάμε, πειραζόμαστε και συναντάμε φίλους που έχουν τερματίσει την δεύτερη νύχτα και δεν τους έχουμε δει. Μαζευόμαστε στο χώρο της «πισίνας» και πια όλα είναι γιορτινά. Μερικοί μελαγχολικοί διότι δεν τερμάτισαν. Τους καταλαβαίνω απόλυτα δεν είναι ότι καλύτερο αλλά του χρόνου είμαι σίγουρος ότι θα είναι εκεί και πιο δυνατοί. Οι απονομές αρχίζουν με έναν άνθρωπο σύμβολο να τις κάνει ο κ. Ζολώτας. Το δώρο του χορηγού πολύ καλό και χρήσιμο σε εμάς που βάζουμε την τσάντα στην πλάτη και παίρνουμε τα βουνά.

Όλα τα ωραία τελειώνουν και μας μένει η αμήχανη στιγμή του αποχαιρετισμού. Χαιρετούμε φίλους ευχόμαστε καλή αντάμωση ξανά και παίρνουμε τον δρόμο της επίστρόφης.

Ο Olympus  Mythical Trail κέρδισε το στοίχημα, έβαλε τον πήχη ψηλά και τον πέρασε. Πιστεύω ότι θα είναι ένας αγώνας αναφοράς. Κάποτε ρωτούσαμε μεταξύ μας όσοι τρέχαμε μαραθώνιο «πόσο έχεις Κλασσική», μετά στους αγώνες ορεινού τρεξίματος «πόσο έχεις στον Olympus Marathon». Πιστεύω ακράδαντα ότι κάτι παρόμοιο θα συμβεί και για τον ΟΜΤ. Ο αγώνας πολύ όμορφος ο Όλυμπος εγγυάται για αυτό και συνάμα πολύ δύσκολος, οι άνθρωποι που τον στελεχώνουν εμπνευσμένοι άρα μας βλέπω να το ξανακάνουμε. (Τι μας κάνεις ρε Λάζαρε!).

Τέλος δεν θα συμφωνήσω με την σύγκριση που κάποιοι αθλητές έκαναν μεταξύ ΟΜΤ και ROUT άλλα θα μιλήσω σε επόμενο Post.