ΚΛΑΣΣΙΚΗ

                                  Κλασσική

Τα τελευταία χρόνια συνηθίζω να κλείνω την σεζόν του τρεξίματος τρέχοντας την Κλασσική διαδρομή του Μαραθωνίου στην Αθήνα. Παρόλο που είναι συνήθως 2-3 εβδομάδες μετά από μεγάλους αγώνες που έχω κάνει, συμμετέχω τρέχοντας χαλαρά, και συναντώ πολλούς φίλους και βλέπω από κοντά την μεγάλη γιορτή που γίνεται αυτό το Σ/Κ. Πάντα ο τερματισμός στο Παναθηναϊκό στάδιο είναι συγκινητικός.

Ανεβήκαμε με την οικογένεια από την Παρασκευή και έτσι είχαμε την δυνατότητα να δούμε φίλους . Έτσι Παρασκευή βράδυ τα πίναμε σε ταβέρνα της Καισαριανής οικογενειακώς με τον Πετρόπουλο και την Νατάσα και μετά από τηλέφωνο κατέφτασε ο Μπενέζης με  ορθοπεταλιές από την Νέα Σμύρνη. Ψήσαμε και τον Πετρόπουλο να τρέξει τελικά, όλο δεν ήθελε και όλο ξερογλειφόταν!

Την άλλη μέρα ραντεβού στο Ζάππειο για νούμερα , αγώνας να βρεθεί νούμερο για τον Νίκο και τελικά βρίσκει και αλλάζει και το όνομα και θα είχε και επίσημη κατάταξη. Καφεδάκι και ραντεβού για την άλλη μέρα στο μετρό.

Νωρίς την επόμενη στο σταθμό και μπαίνουμε στο τελευταίο λεωφορείο για Μαραθώνα!

Ο Νίκος πολύ ορεξάτος όλο σχολιάζει διάφορα , του έχουν λείψει οι αγώνες και διψά να τρέξει. Φτάνουμε στο Μαραθώνα και ο κόσμος πάρα πολύς.  Πολλοί γνωστοί και φίλοι είναι εκεί και μέχρι την εκκίνηση του αγώνα δεν σταματάμε να χαιρετάμε κόσμο. Μαθαίνω ότι ο Μασούρας είναι εκεί , κουβέντα δεν είχε πει.... 

Φτάνει η ώρα της εκκίνησης , κατά τύχη ήμαστε μαζί με τον Νίκο και τον Μάκη στο ίδιο Block και έτσι φεύγουμε μαζί…

Με την πιστολιά ο Μάκης εξαφανίζεται ,θα κάνει φοβερή κούρσα μόλις 3 εβδομάδες από το ROUT σπάζοντας το ατομικό του ρεκόρ κατά 11’ (3:03 από 3:14)!

Ο Νικόλας ξεκίνησε φουριόζος και μαζί και εγώ αλλά δεν είχα όρεξη για γρήγορη κούρσα ,στην αρχή τουλάχιστον. Ο ρυθμός στα 5’ αλλά για χαβαλέ Μαραθώνιο κάτι με χάλαγε. Η κούρσα πήγε όλη στο 5’ μετά το 32ΚΜ ανοίξαμε λίγο. Στη διαδρομή ο κόσμος αρκετός και ένθερμος και κάναμε και τον χαβαλέ μας. Ο Νίκος πιστεύω ότι ήθελε να πάμε πιο γρήγορα άλλα εγώ τον καθυστερούσα καθώς το σώμα μου δεν ήταν χαλαρό και δεν ήθελε πολύ καταπόνηση. Παρατήρησα ότι με τον Νίκο έχουμε διαφορετικό τρόπο τρεξίματος κάτι που δεν είχα καταλάβει ως τώρα γιατί στο βουνό μια πάει ο ένας μπροστά και μια ο άλλος και δεν μπορείς να δεις τις διαφορές. Το δικό μου στυλ είναι πιο αργό και πατάω πίσω στην φτέρνα , ενώ του Νίκου είναι πιο γρήγορο και πατά πιο μπροστά. Έτσι μπορεί χωρίς πολλές προπονήσεις ταχύτητας να κάνει μαραθωνίους κάτω από 3 ώρες , αντιθέτως εγώ όταν το έκανα αυτό παλιότερα πέθαινα με τις  interval  προπονήσεις. Επίσης συνειδητοποίησα ότι έχω «βουνοποιηθεί» και ότι με την άσφαλτο δεν τα πάω πλέον τόσο καλά. Σκέπτομαι ότι αν ο στόχος την νέα χρονιά είναι τελικά το Σπάρταθλο πρέπει να ξαναπροσαρμοστώ στο τεραίν αυτό με long run στην άσφαλτο και δεν τρελαίνομαι κιόλας !!!

Έτσι χωρίς κανένα απρόοπτο με συνεχείς χαιρετούρες στην διαδρομή ( ο Νικόλας είναι δημοφιλής ) φτάσαμε στο Παναθηναϊκό στάδιο και τερματίσαμε μαζί. Εκεί χαλαρά κουβέντα και νέες χαιρετούρες με φίλους που είχαν τερματίσει ή τερμάτιζαν.

Βρήκα τον αδελφό μου που ήταν πικραμένος από την επίδοση του (έκανε 3:00:35) καθώς είχε πάει πολύ γρήγορα στην αρχή. Αυτά έχει ο Μαραθώνιος δεν πειράζει την επόμενη χρονιά μικρέ με περισσότερη σύνεση.

Βρήκαμε τον Λεωνίδα τον Αθανασόπουλο και τον Μάκη και οι δύο μες την καλή χαρά αφού είχαν κάνει ατομικό ρεκόρ στην διαδρομή.

Το ωραίο τριήμερο έκλεισε σε ένα καφενεδάκι μέσα στον Εθνικό Κήπο που πήγαμε για καφέ με τα παιδιά. Χαλαρώσαμε πίνοντας καφέ και κουβεντιάζοντας και τελικά χωρίσαμε δίνοντας την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε σε κοινές γραμμές εκκίνησης…